Που αλλού, στο επίκεντρο του φυσικού μας πλούτου, στην περιβόητη ρεματιά, βρεθήκαμε κάποιο απόγευμα του φθινοπώρου, για να ξεθολώσει το μυαλό από τη δύσκολη καθημερινότητα.

Σε μέρη σκιερά, ήσυχα, παρθένα, ανεξερεύνητα, εκεί που ο ήλιος διατρυπά, μετά δυσκολίας, τις κορυφές των δένδρων, για να παίξει με το νερό του ποταμιού.

Τα πλατανόφυλλα που κατέβαιναν από τον ουρανό αργά και νωχελικά, σα να μην ήθελαν να αποχωριστούν το μητρικό κλαδί, μαζί με την οργιώδη βλάστηση των κισσών που αγκάλιαζε τα πάντα γύρω της, αποδείχθηκαν τελικά πιο αποτελεσματικά, από κάθε λογής γιατρικό.

Κάποτε είχε ζωή τούτη η ρεματιά. Η γειτονιά στα Μπακουρέικα, οι Μύλοι, οι Βρύσες, τα περιβόλια, οι άνθρωποι….

Σήμερα; Σήμερα μόνο Κισσοί, Πλατάνια και νερό, αυτά είναι και τα εναπομείναντα στοιχειά, όπου αναλόγως την εποχή, παίζουν κι από ένα διαφορετικό χρωματικό παιχνίδι, όπως τώρα το φθινόπωρο, εντυπωσιάζοντας τους λιγοστούς περαστικούς.