Μια κουκουβάγια κι ένας πετροκότσυφας που φτερούγησαν απ΄ τη στέγη και τον τοίχο, ήταν οι πρώτοι ένοικοι που μας υποδέχτηκαν στο εκκλησάκι του Αι Λιά, που βρίσκεται χτισμένο σε υψόμετρο 1215 μέτρων στην κορυφή του όρους Παρθενίου, για πάνω από 150 χρόνια. Φθάνοντας, οι κουβέντες των τριών αθεράπευτα ρομαντικών φίλων, σταμάτησαν εντελώς. Η μαγεία που επικρατούσε, μπροστά στην απέραντη θέα του τοπίου, επέβαλλε τη σιωπή, ώστε να εκδηλωθούν απρόσκοπτα, έντονα  συναισθήματα.

Στα πόδια του επισκέπτη εκτείνεται στα δυτικά ο Αι Γιώργης με τον κάμπο του Παρθενίου κι ολόκληρο το οροπέδιο της Τρίπολης, Βόρεια ο ελαιώνας του Αχλαδοκάμπου και στο βάθος ολόκληρος ο Αργολικός κόλπος, Ανατολικά το Ελαιοχώριο και νότια μέρος του κάμπου της Τεγέας.

Μπήκαμε στο εκκλησάκι με τον απολύτως λιτό διάκοσμο και εξοπλισμό. Στο τέμπλο δεσπόζει μια μικρή εικόνα του Αι Λιά, που απεικονίζει τον Άγιο επάνω στο άρμα του, έτοιμο για την ανάληψη στους Ουρανούς. Το προσκυνητάρι του Αγίου, ένα μανουάλι, το ψαλτήρι άδειο από βιβλία, μερικά κεριά σ΄ έναν πάγκο…

Εντύπωση προκαλούν τα σχόλια, φιλοσοφήματα θα άρμοζε καλύτερα, των πεζοπόρων προσκυνητών στο βιβλίο επισκέψεων. Όλα μα όλα, αποτελούν μια εκ βαθέων εξομολόγηση, κάνοντας απαραιτήτως μνεία στο Θεό και στη φύση. Καθόλου περίεργο …

Βγαίνοντας έξω, τα μάτια έβλεπαν καλύτερα τώρα τις κορυφές του Κτενιά, το Μαίναλο, την κορυφή του Ταΰγετου και τον Πάρνωνα….

Ένα γεράκι μας παρακολουθούσε πάνω απ΄ τα κεφάλια μας, κάνοντας αργούς επιδέξιους ελιγμούς. Ύστερα δίπλωσε τα φτερά του και με μια απότομη κατηφορική κίνηση, χάθηκε κατευθυνόμενο πάνω απ΄ τα ερείπια του Βυζαντινού κάστρου του Μουχλίου. Η υπέροχη θέα, μας είχε καθηλώσει για αρκετή ώρα, επάνω σε ένα μικρό βράχο.

Σκεφθήκαμε …., πόσο μα … πόσο κοντά μας είναι η γαλήνη και η ευτυχία, κι όμως χάνουμε το δρόμο.

Δώσαμε υπόσχεση για επίσκεψη πάλι και στην εορτή του Αι Λιά, στις 20 Ιουλίου. Τώρα με τις ανεμογεννήτριες πάει κι αυτοκίνητο. Τα λιοντάρια όμως, θα έλθουν με τα πόδια…