Αρκετά είναι τα σπίτια του χωριού που έχουν ερημώσει, αφού πολλοί από τους ιδιοκτήτες τους μετοίκησαν – ξενιτεύτηκαν και άλλοι «έφυγαν» από τη ζωή, μη έχοντας κοντινούς κληρονόμους, ώστε να τα φροντίζουν και να έχουν την τύχη που τους αξίζει.

Ωστόσο όμως, είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός, ότι η «ζωή», εξακολουθεί να κυλάει ήρεμα και όμορφα σε αυτά, ακόμα και χωρίς τους ιδιοκτήτες.

Τα δένδρα, οι θάμνοι και κυρίως εκείνοι οι βολβοί, που είχαν φυτέψει πριν αρκετές δεκάδες χρόνια οι νοικοκυραίοι, εξακολουθούν, με μόνη φροντίδα αυτή του Θεού, να ζουν, να βλαστίζουν, να αρωματίζουν και να ομορφαίνουν την πλάση γύρω από αυτά.

Σε ένα χειμωνιάτικο περίπατο, σε κάποια γειτονιά του χωριού, τα μανουσάκια που φάνταζαν ανάμεσα στα βραχάκια στις άκρες των πεζουλιών, μας έφτιαξαν τη διάθεση, θυμίζοντας τη ζωντάνια που είχαν κάποτε εκείνα τα σπίτια και οι γειτονιές.

Και όχι μόνο. Μας έφεραν στο νου, την αυτάρκεια, τη νοικοκυροσύνη και τη φυσιολατρία, που χαρακτήριζαν εκείνους του νοικοκυραίους, καθώς τη γλύκα και την ομορφιά που έκρυβαν στη σκληροτράχηλη, από τα βάσανα, ψυχή τους.