Απεβίωσε την 18 Ιουνίου στην Αθήνα όπου και διέμενε, η Ευφροσύνη Χα Βασιλείου Καραζάνου (Επιθεωρητή), μητέρα του Γιώργου Καραζάνου (Δικηγόρου). Η νεκρώσιμη ακολουθία τελέστηκε την 19 Ιουνίου και ώρα 11.30 στον ενοριακό ναό του χωριού μας.

Η μία και μοναδική Βυσσινιά του χωριού μας, βρισκόταν στο Βόρειο μέρος του λαχανόκηπου του Σχολείου, κοντά στα Κουμανέϊκα σπίτια. Την είχαν φυτέψει κάπου στη δεκαετία 1950, δάσκαλοι και μαθητές, ως αντικείμενο διδασκαλίας για το μάθημα της Φυσικής Ιστορίας, που πάντα γίνονταν στην ύπαιθρο. Κι όμως ολόκληρο το χωριό, περίμενε με αδημονία τα «Βύσσινα».

Κάθε δρασκελιά, ανάμεσα και κάτω απ΄τις πανύψηλες Βελανιδιές, Πλατάνια και Αριές, σκόρπιζε στον αέρα μυρωδιές από θυμάρι, θρούμπι κι αγριορίγανη Ένας κότσυφας, που μας κρυφοκοίταζε μέσα απ΄τα κλαδιά ενός κέδρου, κελαηδούσε, χοροπηδώντας ρυθμικά. Σταμάτησε ξαφνικά τη λαλιά κι άλλαξε κλαδί, δίνοντας φωνή και σ΄ άλλα μικροπούλια

Ξημέρωνε Κυριακή. Ο ήλιος που ΄χε ξαγναντήσει πίσω απ΄την κορυφογραμμή της Ζάβιτσας, λάμπρυνε το μικρό χωριό, λευκαίνοντας τ΄ ασβεστωμένα σπίτια κι ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο την χαρούμενη διάθεση των κατοίκων, που είχε προκαλέσει ο χορτάτος ύπνος, ανάμεσα στο νυχτερινό αγέρι της ρεματιάς.

Δέκα (10) ΑγιαΣοφίτες, οι πιο νοσταλγοί του όμορφου παρελθόντος, βρέθηκαν στο εκκλησάκι της Ντουμινάς, που γιόρταζε ανήμερα της εορτής του Αγίου Πνεύματος.

Εκεί που ονειρεύονται να βρεθούν πολλοί, τολμούν να πραγματοποιήσουν το όνειρο λίγοι και τελικά το καταφέρνουν ακόμα λιγότεροι, εκεί, που σαν βρεθείς, η ψυχή υπερίπταται του σώματος, τα μάτια βουρκώνουν από τα έντονα κι απερίγραπτα συγκινησιακά βιώματα, κι ο καθάριος ορεινός αέρας δροσίζει το ταλαιπωρημένο ψυχοσωματικά κορμί. Εκεί, που οι μεθυστικές μυρωδιές και τα έντονα χρώματα…

Με την πλακόστρωση της εισόδου του Δημ. Σχολείου μας και την καλλιέργεια των κήπων (φύτεμα τριανταφυλλιών, κλάδεμα δένδρων, αποψίλωση χορταριών κ.α.), συνεχίστηκε από το Σύλλογό μας ο εξωραϊσμός των χώρων του Σχολείου, το οποίο αποτελεί την έδρα του Πολιτιστικού μας Συλλόγου.

Μία απ΄ τις υποχρεώσεις των μαθητών του Σχολείου μας, που αποδείκνυε τη θαυμαστή Διοικητική οργάνωση και λειτουργία του (όπως και όλων των Σχολείων της εποχής), ήταν και το υποχρεωτικό μπάνιο, που γίνονταν στα τότε σύγχρονα (εξοπλισμένα με τις πρώτες ντουζιέρες) λουτρά του Σχολείου μας.

Τρία μόλις σπιτάκια, αποτελούσαν την πιο γραφική, ίσως και ομορφότερη συνοικία του χωριού μας. Τα Μπακουρέϊκα. Και τα τρία χτισμένα ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση, σχεδόν δίπλα το ένα στο άλλο και πολύ κοντά  στο τρεχούμενο νερό της ρεματιάς. Τα μικρά ξύλινα μπαλκόνια τους, με το συρμάτινο κάγκελο, ακουμπούσαν σχεδόν τις κλάρες απ’ τα πλατάνια και τις σφενδαμιές,

Οι παλιοί ΑγιαΣοφίτες, τον έφερναν για καιρό (ακόμα και τώρα) ως παράδειγμα: « μοιάζεις σαν το Σάββα » έτσι χαρακτηριστικά έλεγαν. Ορμώμενος από την περιοχή της Αργολίδος, όπου και η καταγωγή του, έφτανε στο χωριό μας,