Κάποτε, τέτοια εποχή, τα πιο παλιότερα και νοσταλγικά εκείνα χρόνια, λίγο πριν του Αγιο Κωνσταντίνου, τότε που η Άνοιξη οργίαζε κι ο κούκος τόλεγε πέρα στα βουνά, οι κάτοικοι του χωριού μας, είχαν κι έναν ακόμα λόγο να επισκέπτονται τα περιβόλια και τα χωράφια τους και να παραμένουν επί ώρα πολύ, σε αυτά…..
Ο παλαιός ξυλόφουρνος που κυριαρχούσε ανεξαιρέτως σε όλα τα χωριατόσπιτα, αντικατόπτριζε τη σοφία της οικονομίας, που εκδήλωναν οι νοικοκυραίοι για το σπιτικό τους. Ο φούρνος ήταν ένα από τα μέσα, με τα οποία η νοικοκυρά ασκούσε υποδειγματική διαχείριση των αγαθών και των εσόδων του σπιτιού,
«… κείται τούτο επί μιας πλαγιάς, κάτωθεν της οποίας ρέει μικρό ποταμάκι, εκ του ύδατος του οποίου κινούνται τρεις υδρόμυλοι. Αναμφιβόλως η ρεματιά αυτή είναι πολύ ρομαντική ιδίως κατά την Άνοιξη,
Το έναυσμα, για να εκδηλώσουν οι ΑγιαΣοφίτες τη φυσιολατρική τους διάθεση, αλλά και την αγάπη για τον τόπο τους, με αφορμή την εορτή της Πρωτομαγιάς, το έδωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού μας.