Εκείνα τα αλησμόνητα Καλοκαίρια, οι γυναίκες του χωριού, ή μάλλον οι νοικοκυρές της κάθε γειτονιάς, κανόνιζαν ομάδες μεταξύ τους, τις λεγόμενες «παρέες», για τον ακόλουθο σκοπό.

Οι γυναίκες της κάθε παρέας, έδιναν το γάλα που άρμεγαν από τα ζωντανά τους, σε καθημερινή βάση και για μια εβδομάδα περίπου, στο σπίτι (νοικοκυριό) μιας άλλης γυναίκας (της ίδιας παρέας), η οποία κατ΄ αυτό τον τρόπο εξασφάλιζε την αναγκαία ποσότητα γάλακτος, έτσι ώστε την μία μέρα έβραζε τραχανά, την άλλη χυλοπίτες – λαζάνια, φέτα, κεφαλοτύρι κ.λ.π.

Την άλλη εβδομάδα, οι ίδιες γυναίκες, έδιναν το γάλα τους σε άλλη γυναίκα της ίδιας παρέας κ.ο.κ.

Η παραπάνω φιλοσοφημένη διαδικασία, που γίνονταν με μια λεπτομερή μέθοδο (ακριβή ζύγιση, ημέρες παράδοσης κ.α.), είχε ως σκοπό την εξασφάλιση κάθε είδους γαλακτοκομικού προϊόντος και στο πιο φτωχό νοικοκυριό του χωριού, σε αυτό δηλαδή που διέθετε τα πιο λίγα οικόσιτα ζώα, συμβάλλοντας μέγιστα στην οικονομία του τόπου μας.

Οι εικόνες του καλοκαιριού, με τους τραχανάδες απλωμένους στα μπαλκόνια, με τις νοικοκυρές που μαζεύονταν στα σπίτια για το κόψιμο της χυλοπίτας και με τα κάθε λογής τυροβάρελα στα υπόγεια των σπιτιών, είναι ακόμα ανεξίτηλες στη μνήμη μας και λυπούμαστε που χάθηκαν …….

Από τότε ……, από κείνη την εποχή που ήμασταν αφεντικά στον τόπο μας, πέρασαν πολλά χρόνια. Τότε….,  που η ζωή μας εξαρτάτο μόνο απ΄τον ήλιο, τον άνεμο και τη βροχή, κι όχι απ΄ τους σημερινούς καπιταλιστές, που τρέμουν μήπως και γυρίσουμε στην ύπαιθρο. Τότε που τρώγαμε ψωμί απ΄ το δικό μας στάρι, σκορδαλιά απ΄τα δικά μας σκόρδα και κηπευτικά από το δικό μας κήπο και τα περιβόλια της ρεματιάς.

Ας θυμόμαστε….., ευελπιστούμε για καλό.