Η πιο χαρούμενη αγροτική εργασία εξελίσσεται τούτες τις μέρες στο χωριό μας. Αναφερόμαστε στον Τρύγο…., που κάποτε κράταγε βδομάδες ολόκληρες, καθότι τα χωράφια που τώρα βρίσκονται ελιές, παλιότερα ήταν κατάφυτα από αμπέλια.

Γερά ποτήρια οι πρόγονοί μας! Το επέβαλαν άλλωστε οι δύσκολες καθημερινές συνθήκες εργασίας και το «ευλογημένο», έπρεπε να «πάρει» τον κάματο της ημέρας.

Και αποκαλούμε χαρούμενη την εργασία, πρώτον διότι αποσκοπεί στην παραγωγή του εξαίρετου ΑγιαΣοφίτικου κρασιού(γνωστό στους κατοίκους της γύρω περιοχής) και δεύτερον, παράγεται με μια σειρά παραδοσιακών και νοσταλγικών εργασιών, θυμίζοντας τα ανέμελα   παιδικά μας χρόνια. Τη συγκομιδή κάτω απ΄το γλυκό φθινοπωρινό ήλιο, το κουβάλημα των σταφυλιών μέσα στις βούτες με τα ζώα, το πλύσιμο του λινού και του βαρελιού με θρούμπι και άλλα αρωματικά βότανα, το πάτημα, την τσιπουριά, το πολύμι, τη μουσταλευριά,  το πετιμέζι και τέλος, εκείνο το άρωμα του μούστου που διαχέονταν από κάθε γειτονιά του χωριού…. Και όχι μόνο, αλλά και τους Βερβενιώτες, Καστρίτες και άλλους εμπόρους που κατέφθαναν στο χωριό μας, για προμήθεια κρασιού. Θυμόμαστε τη δοκιμή. Αφού κατέβαιναν στο υπόγειο, ρούφαγαν στην αρχή μια μικρή γουλιά και την πλατάγιζαν ώρα πολύ στο στόμα κοιτάζοντας στα μάτια τον πωλητή. Και ύστερα, μετά από μικρή περίοδο σιωπής,  την κατέβαζαν μονορούφι με όλο το περιεχόμενο του ποτηριού…….., ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα της γεύσης…!

Η παραγωγή πάντως ήταν και φέτος ικανοποιητική, κι αν δεν είχαμε μισιακάρηδες τ΄ αγριογούρουνα, τότε η σοδειά θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Σε αρκετούς μάλιστα περίσσευσε για πώληση μέσα στο χωριό, αλλά και σε κατοίκους της Τρίπολης και της γύρω περιοχής.

Καλά κρασιά σε όλους.