Πολλές είναι οι εικόνες της καθημερινότητας που αποδεικνύουν, ακόμη και σήμερα, την τεχνογνωσία και τον μόχθο των παλαιοτέρων, μέσα από τις προσπάθειες που αυτοί κατέβαλλαν για να δημιουργήσουν τον όμορφο τούτο τόπο και να στήσουν το σπιτικό τους.

Μια τεχνογνωσία αρκετά υψηλή, συγκριτικά με τα μέσα της εποχής!

Και το πέτρινο «βαρέλι» είναι μία από αυτές.

Βαρέλι, λέγονταν και ο πελώριος σωλήνας, μήκους τριάντα και παραπάνω περίπου μέτρων, που ήταν τοποθετημένος σε κεκλιμένο επίπεδο και συνέδεε τη γούρνα – λάκκο – του παλιού νερόμυλου, με το κυρίως κτιριακό συγκρότημα, εκεί που πραγματοποιούνταν το άλεσμα.

Μέσα στο βαρέλι κυλούσε το νερό με μεγάλη ορμή και κατέληγε με δύναμη επάνω στη φτερωτή του μύλου, στρέφοντάς τη, η οποία με τη σειρά της κυλούσε τη μία μυλόπετρα.

Ήταν τόση μεγάλη η δύναμη του νερού μέσα στο «βαρέλι», ώστε οι τεχνίτες,  για να αποφύγουν τυχόν κατάρρευση, το κατασκεύαζαν από ιδιαίτερα ανθεκτικό υλικό, συνήθως από ξύλο (με στεφάνια), ή και από σίδερο…!

Διασχίζοντας προσφάτως τη ρεματιά του χωριού μας, σε κάποιο απογευματινό περίπατο, η ματιά έπεσε επάνω σε κάτι ασυνήθιστο.

Κάτι που καθήλωσε το σώμα και το νου, το οποίο είχε κατασκευάσει προ εκατονταετίας περίπου, κάποιος αυτοδίδακτος λαϊκός αρχιτέκτονας. Κάποιος από εκείνους τους συνηθισμένους μαστόρους, που «έχτισαν» τα χωριά της πατρίδος μας.

Ο «πελεκάνος» αυτός, πρέπει να ήταν ιδιαίτερα μερακλής, άνθρωπος με γούστο και πολύ προσεκτικός στην εργασία του.

Υπό την επίβλεψή του και τις οδηγίες του, αρκετοί τεχνίτες είχαν σμιλέψει, τρυπώντας με το καλέμι τους, αρκετές πελώριες πέτρες, τις οποίες είχαν συγκολλήσει μεταξύ τους κατά τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε όλες μαζί, σχημάτισαν το πέτρινο βαρέλι του «Σημαδέϊκου» μύλου, μήκους περίπου τριάντα μέτρων !

Λίγα μέτρα πιο κάτω, σε κάποιον άλλο νερόμυλο, κάποιος άλλος τεχνίτης, κατασκευάζοντας τη «σφήνα» στα καμαρολίθια της κεντρικής πόρτας, δεν του έφτασε, φαίνεται, ο κόπος και το άγχος της ημέρας, παρά αποφάσισε να αφιερώσει πολύ παραπάνω χρόνο, έτσι ώστε επάνω στο πελεκητό λιθάρι, σμίλεψε κι ένα λουλούδι.

Ο χτίστης αυτός, έκανε και κάτι άλλο σημαντικό.

Αποτύπωσε  επάνω στο λιθάρι, ότι είχε μέσα στην ψυχή του.

Το πέτρινο βαρέλι του παλιού νερόμυλου, αλλά και το ανάγλυφο λουλούδι, εξακολουθούν να διδάσκουν σε μας τους νεώτερους ακόμα και σήμερα, τη σοφία και την ευρηματικότητα των κοντινών μας προγόνων, αλλά και ότι έκρυβαν αυτοί μέσα στην ψυχή τους.

Αγάπη, αισιοδοξία, ελπίδα και όρεξη για ζωή.

Λίγα μέτρα πιο κάτω, σε κάποιον άλλο νερόμυλο, κάποιος άλλος τεχνίτης, κατασκευάζοντας τη «σφήνα» στα καμαρολίθια της κεντρικής πόρτας, δεν του έφτανε ο κόπος και το άγχος της ημέρας, παρά αποφάσισε να αφιερώσει πολύ παραπάνω χρόνο, έτσι ώστε επάνω στο πελεκητό λιθάρι, σμίλεψε κι ένα λουλούδι.