Το ναυάγιο του καταδρομικού «Έλλη», που συνέβη στο λιμάνι της Τήνου, πριν από 80 χρόνια, ανήμερα της εορτής της Κοίμησης της Θεοτόκου, ύστερα από τορπίλη που δέχθηκε από Ιταλικό υποβρύχιο και είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο ενός υπαξιωματικού και 8 ναυτών και τον τραυματισμό 24 μελών του πληρώματος, δεν ήταν το πιο σημαντικό ναυτικό δυστύχημα που έγινε στη Χώρα μας.

Αντιθέτως, το ναυάγιο του επιβατηγού ατμόπλοιου «Χειμάρρα», που συνέβη την 04.10 π.μ. ώρα, της 19 Ιανουαρίου 1947, στη θάλασσα του Νότιου Ευβοϊκού, ήταν από τα πιο πολύνεκρα ναυτικά δυστυχήματα που έγιναν στη Χώρα μας, αφού από τους 630 επιβαίνοντες (544 επιβάτες και 86 πλήρωμα), απωλέστηκαν (πνίγηκαν) οι 383 και κατά ορισμένες βιβλιογραφικές πηγές, ακόμα περισσότεροι.

Το παραπάνω ναυτικό δυστύχημα, βύθισε στο πένθος, εκείνη την εποχή, όχι μόνο τη Χώρα μας, αλλά και το χωριό μας ολόκληρο και ιδιαιτέρως την οικογένεια του Κων/νου Φιλ. Ρόλλα, ο οποίος είχε το παρωνύμιο «Παγώνης». Μέσα στους απωλεσθέντες, ήταν και ο γιος του Γιάννης (αδελφός του Φίλιππου, της Μαρίας και της Λαμπρινής Ρόλλα), ο οποίος εκείνο τον καιρό υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία και ταξίδευε προς Πειραιά, μαζί με άλλους στρατιώτες.

Το ατμόπλοιο «Χειμάρρα» είχε ναυπηγηθεί το έτος 1905 στη Γερμανία, είχε προηγουμένως το όνομα «HERTA» και δόθηκε στη χώρα μας,  ως πολεμική αποζημίωση – επανόρθωση.

Ο τελευταίος  απόπλους  του, πραγματοποιήθηκε την 08.30 ώρα της 18 – 01 – 1947 από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, με προορισμό τον Πειραιά.

Μέσω εμφυλίου πολέμου και λόγω του κατεστραμμένου σιδηροδρομικού και οδικού δικτύου, το παραπάνω δρομολόγιο, αποτελούσε μια εναλλακτική και ασφαλής διαδρομή από Θεσσαλονίκη προς Πειραιά και αντιστρόφως. Την συγκεκριμένη ημέρα είχε ως επιβάτες, πέραν από πολίτες, αρκετούς στρατιώτες, πολιτικούς κρατούμενους και συνοδούς χωροφύλακες.

Το ατύχημα – η σφοδρή πρόσκρουση – συνέβη στις 04.10 ξημερώματα της 19 Ιανουαρίου 1947, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η εισροή υδάτων και η βύθιση του πλοίου σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του πληρώματος (Πλοίαρχος Σπυρίδων Μπιλλίνης κ.α.), αιτία του ατυχήματος ήταν η πρόσκρουση σε μαγνητική νάρκη, ή σε σαμποτάζ. Σύμφωνα όμως με πραγματογνωμοσύνη που ενήργησαν δύτες, το ατύχημα οφειλόταν σε πρόσκρουση σε βραχονησίδα που υπήρχε στην θαλάσσια περιοχή. Το αποτέλεσμα παρέμενε (και παραμένει) αμφίβολο και αντιμετωπιζόταν από έντονη καχυποψία από τον Ελληνικό λαό, για πολλά χρόνια.

Πέραν του παραπάνω τραγικού γεγονότος για την οικογένεια, ακολούθησε στη συνέχεια και άλλο γεγονός, που συντάραξε ψυχικά τα ήδη καταρρακωμένα μέλη της.

Για ακόμα μια φορά, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, η Πολιτεία έδειξε την αγνωμοσύνη της προς τους συγγενείς του εκλιπόντος. Σε λίγο καιρό μετά το ατύχημα, ο πατέρας του,  έλαβε επιστολή από τη Στρατιωτική μονάδα που υπηρετούσε ο γιος του Γιάννης, που τον πληροφορούσε ότι πρέπει να παραδώσει την Χλαίνην (επενδύτην) και τα άλλα δημόσια είδη, του Στρατιώτη Ιωάννη Ρόλλα του Κων/νου και της Στάμως, τα οποία προφανώς είχαν απολεσθεί στο ναυάγιο.

Σίγουρα ήταν μια αδικαιολόγητη γραφειοκρατική ενέργεια, που έγινε από σοβαρή αμέλεια των υπευθύνων της Στρατιωτικής Μονάδας, ή και από τυπολατρεία, με κυρίως υπεύθυνους εκείνους που δεν είχαν το ψυχικό σθένος να αλλάξουν το υπάρχων νομικό καθεστώς.

Ευθύς, ο αδελφός του απολεσθέντος, Φίλιππος, διακατεχόμενος από οργή και αγανάκτηση από την παραπάνω συμπεριφορά, απευθύνθηκε εγγράφως προς την προϊστάμενη Αρχή της Στρατιωτικής υπηρεσίας που υπηρετούσε ο Ιωάννης Ρόλλας, αποστέλλοντας επώνυμη επιστολή προς την ίδια τη Βασίλισσα Φρειδερίκη, σύζυγο του Βασιλέως Παύλου, σε έντονο αυστηρό ύφος, εκφράζοντας τη διαμαρτυρία του για την αγνωμοσύνη της Πολιτείας, περιέχοντας εντός αυτής, ανάρμοστες φράσεις, έως και ύβρεις ακόμα.

Μετά από το παραπάνω γεγονός, η οικογένεια του αφανούς αυτού ήρωα του χωριού μας, του Στρατιώτη Ιωάννη Ρόλλα του Κων/νου, βυθίστηκε σε βαρύ πένθος για πολλά χρόνια, γεγονός που ήταν εμφανές σε όλο το χωριό.

Και αυτός ήταν ο λόγος, που η Στάμω συζ. Κων. Ρόλλα, δεν έφαγε ξανά ψάρι για όλη την υπόλοιπη ζωή της.