Το «Πηγαδάκι» τα παλαιότερα χρόνια, ήταν, μετά την «Μάνα», απ΄ τις πιο ξακουστές πηγές του χωριού μας. Ονομάστηκε έτσι, από την πηγή που βρισκόταν σε αυτό το σημείο, την οποία οι παλιότεροι ΑγιαΣοφίτες, διαμόρφωσαν, χτίζοντάς τη κατάλληλα, ώστε να φαίνεται σαν ένα μικρό πηγάδι. Απ΄ αυτή την πηγή, πήρε αργότερα το όνομά της, ολόκληρη η γύρω  περιοχή της ρεματιάς.

Με τίποτα και σε κανέναν δεν προϊδεάζει ο χώρος, για το τι γινόταν εκεί τα παλιότερα χρόνια. Ίσως γιατί έφυγαν οι παλιοί που εκθέτοντας διαρκώς τις αναμνήσεις τους, φρόντιζαν άθελά τους, ώστε η θύμηση να υπερισχύει της λήθης….. Ίσως γιατί ο δρόμος παραπλεύρως της πηγής κατέστρεψε τη σπάνια φυσική ομορφιά που προϋπήρχε. Ίσως και για το ότι οι νεώτεροι, δεν ευχαριστιούνται πλέον με τον περίπατο στη φύση και την ξεκούραση κάτω απ΄ τα σκιερά πλατάνια….., όπως γίνονταν παλιά.

Περί τα είκοσι (20) περίπου άτομα, τσοπάνηδες επί το πλείστον του χωριού, έσμιγαν κάθε μεσημέρι σε κείνη την γραφική περιοχή του χωριού μας, για να ξαποστάσουν και να ξεδιψάσουν αυτοί και τα ζωντανά τους….  Γιώργης Ρούνης, Βαγγέλης Χασάπης, Σωτήρος Σιαβελής, Δημήτρης Κατσιάβος, Νίκος Φαρμασώνης, Αγγελής Λαμπίρης, Ντινόγιαννης, Αντωνόγιαννης….……….. Καρκαλάτος……

Κοντά στο μεσημέρι ανηφόριζαν και οι οικείοι τους, για να τους φέρουν την πετσέτα με το πολυπόθητο φαγητό, αλλά και για να παράσχουν την απαραίτητη συνδρομή στο άρμεγμα των προβάτων που γινόταν και εκείνη την ώρα.

Ο τόπος γεμάτος από ανθρώπους, πρόβατα, μουλάρια, κορύτες με νερό, καρδάρες με γάλα……….., κραυγές, γέλια, ζωντάνια, αισιοδοξία……

Ας θυμόμαστε το Πηγαδάκι, ας μη ξεχάσουμε την παράδοση του τόπου μας κι ας προσπαθήσουμε όλοι μας, πρωτοστατούντων των Αρχών, να αναδείξουμε αυτή την ξεχασμένη περιοχή του χωριού μας.