Γεώργιος Στ. Σιαβελής
«΄Εφυγε» σήμερα (04 Σεπτεμβρίου) από κοντά μας, σε ηλικία 84 ετών, στο Γηροκομείο Τρίπολης, όπου φιλοξενείτο τον τελευταίο καιρό, ο Γεώργιος Σταύρου Σιαβελής.
Ο «Φούλης» όπως τον ξέραμε όλοι στο χωριό, ξενιτεύτηκε από πολύ νωρίς για την Αμερική, αλλά η αγάπη του για την γενέτειρά του, την «ΑγιαΣοφίτσα», όπως χαρακτηριστικά την έλεγε, τον ανάγκασε να επιστρέψει πάλι σε αυτή, διαμένοντας μονίμως, μέχρι τις τελευταίες σχεδόν μέρες της ζωής του.
Δεν έλειπε ποτέ από κάθε εκδήλωση του χωριού. Από τα πανηγύρια, το Σύλλογο, το καφενείο, την Εκκλησιά…..
Σε κείνο που διέφερε ο Φούλης από τους άλλους, ήταν η ισχυρογνωμία του. Με γνώμονα το καλό του τόπου, δεν δίσταζε να εκφέρει και να υποστηρίξει τη γνώμη του δημοσίως, όσο ακραία και αν αυτή ήταν, όσο κι αν προκαλούσε πάταγο και αντιδράσεις.
Διάλεξε στη ζωή, το δρόμο της μονάξιας, γι αυτό αγαπούσε τα «παιδιά», όλα σχεδόν τα παιδιά του χωριού.
Γι αυτό θα μιλάμε για τον «Φούλη» και θα τον θυμόμαστε. Αιωνία σου η μνήμη καλέ μας φίλε.
Καλο σου ταξίδι αγαπητέ πατριώτη
Ο θεός να ανάπαυση την ψυχούλα σου.
Οικ Γεωργίου Ι Σιαβελη
Φίλε Γιώργο, ήμουν μακριά για να βρεθώ και γω στον τελευταίο ασπασμό. Αν και έχουν παρέλθει κάποιες μέρες, στην μνήμη μου είσαι ακόμη «εν ζωη» γιατί δεν βίωσα αυτή ακριβώς την στιγμή του αποχωρισμού.
Θέλω να σου πω ότι δεν θα ξεχάσω τα πειράγματα που ανταλλάσαμε και τα σχόλια μας επί παντός επιστητού. Όταν έφτανα στο χωριό από το σπίτι η πρώτη μου μάτια θα ήταν στο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων, μετά η ρεματιά και στη συνέχεια στο σπίτι το δικό σου. Διερωτόμουν που να είναι ο Φούλης! Ζήσαμε και οι δύο πολλά χρόνια στην Αμερική και είχαμε ένα χώρο ακόμη να αντλούμε υλικό για κουβέντα. Ιστορίες από την Αλάσκα, το Λας Βεγκας, το Σικάγο και μετά στην τοπική κοινωνία. Πεισματάρης και προκλητικός, αλλά πίσω από αυτά υπήρχε αυτό το «κάτι». Μια αθωότητα και μια ειλικρίνεια που έκανε τις συζητήσεις μας ζωντανές και ευχάριστες και πάντα να να καταλήγουν σε πολύ γέλιο. Ήσουν ένας ξεχωριστός Αγιασοφίτης και μοναδικός. Δεν έχω πιστέψει ότι έφυγες και όταν έρθω στο χωριό νοιώθω ότι θα σε δω να ανηφορίζεις …….για το καφεδάκι στο μπαλκόνι μας. Όμως το πεπρωμένο έχει τη δικό του σχέδιο. Δεν θα ανηφορίσεις, το ξέρω, αλλά εύχομαι η ψυχούλα σου εκεί που είναι να είναι αναπαυμένη και χαρούμενη όπως τότε που πίναμε αυτό το το καφεδάκι μας.
Θέλω να πω δυο λόγια και ένα μεγάλο ευχαριστό στην «agiasofiablog.gr» για την κάλυψη του γεγονότος. Οι φωτογραφίες και βιντεάκι (με πολλούς συμβολισμούς) ήταν υπέροχα.
Από τον Βασίλη Σιαβελή (της Τζίμενας)