Το θέμα της παραπάνω παλιάς φωτογραφίας και κυρίως το βαθύτερο νόημά του, ήταν πολύ γνώριμο και πολύ συνηθισμένο, κυρίως στην παλιά ΑγιαΣοφιά και εκφράζει δυνατά το αίσθημα της αγάπης και αλληλεγγύης, που κυριαρχούσε εκείνα τα χρόνια ανάμεσα στους κατοίκους του μικρού χωριού.

Έξι (6) συγχωριανοί και μάλιστα μια γυναίκα ανάμεσά τους, γνωστοί μόνο στους μεγαλύτερους, έχουν σπεύσει με τον κατάλληλο εξοπλισμό, φτυάρια, τσάπες, γαλότσες κ.α. στην αυλή της οικίας του Γεωργίου Β. Σιαβελή και τον συνδράμουν στην παρασκευή μπετού, που θα χρησιμοποιήσει, για να κατασκευάσει μέρος του περιβάλλοντα χώρου αυτής.

Αν παρατηρήσει κανείς, είναι όλοι τους κεφάτοι, χαμογελαστοί κι ας γνωρίζουν εκ των προτέρων, ότι θα καταβάλλουν έντονη σωματική προσπάθεια και θα κουραστούν, χωρίς να πληρωθούν. Η χαρούμενη συμπεριφορά τους, έγκειται στο γεγονός ότι θα προσφέρουν αφιλοκερδώς πολύτιμο έργο στον συνάνθρωπο και συγχωριανό τους και συνάμα χαρά και ικανοποίηση προς αυτόν. Αυτή άλλωστε, είναι και η χαρά της ανιδιοτελούς προσφοράς.

Αυτή είναι και η ερμηνεία της αλληλεγγύης. Το ηθικό καθήκον της αλληλοβοήθειας και της υποχρέωσης που έχουν τα μέλη μιας ομάδας, με κοινά συμφέροντα και στόχους, να υποστηρίζονται και να ενισχύονται αμοιβαία.

Η αλληλέγγυα αυτή συμπεριφορά των συγχωριανών, που κοινό σκοπό είχαν να χτίσουν τα σπίτια τους και να στήσουν το νοικοκυριό τους, μέσα σε ένα συγκεκριμένο χώρο, το χωριό, εκδηλώνονταν τα παλαιότερα χρόνια, πολύ πιο συχνά και πιο έντονα, απ’  ότι σήμερα

Ένας κατασκεύαζε μια τσιμεντόπλακα, ή κούρευε το κοπάδι του, ή θέριζε το χωράφι του, δέκα μαζεύονταν για να τον συνδράμουν. Την επόμενη ή μεθεπόμενη ημέρα, αυτό συνέβαινε σε κάποιο άλλο σπίτι, ή νοικοκυριό, είτε γειτονικό, είτε σε πιο απόμακρο σημείο, κ.ο.κ.

Εκδηλώνονταν όμως και πιο οργανωμένα. Όπως με την συμμετοχή των κατοίκων στην προσωπική εργασία, την οποία είχε θεσμοθετήσει η Κοινότητα, κατά την διάνοιξη δρόμων, εκβάθυνση πηγών και γενικά κατά την την κατασκευή κοινόχρηστων έργων  (υδραγωγείο, χτίσιμο Σχολείου κ.α.).

Αλλά και στην ανοικοδόμηση του χωριού, όπου μετά το Καλοκαίρι του 1944, οι χτίστες, οι ξυλουργοί κ.α. ντόπιοι τεχνίτες, προσέφεραν αφιλοκερδώς την εργασία τους σε κάθε σπίτι του χωριού που είχε ανάγκη, είτε χτίζοντας, είτε κατασκευάζοντας πατώματα, ξύλινα σκεύη, κεραμοσκεπές, αλλά και εργαζόμενοι στα κεραμιδοκάμινα και τα ασβεστοκάμινα του χωριού, πάντοτε αμισθί.

Η αγάπη και αλληλεγγύη ανάμεσα στα μέλη μιας κοινωνίας, που σήμερα όσο περνάει ο καιρός εκδηλώνεται όλο και λιγότερο, είναι απ’ τους πρωταρχικούς παράγοντες για την πρόοδο και ανάπτυξη του ανθρώπου, της οικογένειας και ολόκληρης της κοινωνίας.