Η αγωνία και η λαχτάρα ενός δάσκαλου της παλιάς εποχής,  για την αποπεράτωση (και την έγκαιρη κάλυψη των βασικών λειτουργικών αναγκών) του Δημοτικού μας Σχολείου στο οποίο εδίδασκε, εκδηλώνεται μεταξύ άλλων, μέσα από το περιεχόμενο μιας επιστολής την οποία είχε αποστείλει σε κάποιο απόδημο ΑγιαΣοφίτη, ευκατάστατο «Μπρούκλη» του εξωτερικού.

Στην ίδια επιστολή, εκδηλώνεται και η αγάπη του δάσκαλου για τους μικρούς μαθητές του χωριού, καθώς και ο διακαής πόθος του για τη σωστή διαπαιδαγώγησή τους.

Τέτοιες επιστολές, απέστελναν συχνά οι εκπρόσωποι των Αρχών του τόπου μας (Πρόεδρος, Δάσκαλος, Ιερέας) προς ευκατάστατους ΑγιαΣοφίτες του εξωτερικού, αποσκοπώντας στην οικονομική ενίσχυση των φορέων που εκπροσωπούσαν, οι οποίες (επιστολές) είχαν τις περισσότερες φορές, επιτυχή έκβαση.

Τη σχετική επιστολή, αντίγραφο της οποίας δημοσιεύουμε, απέστειλε το έτος 1955 ο Χαρίλαος Καλοπίσης, δάσκαλος καταγόμενος από το Παρθένι, προς τον Γ. Λαμπίρη, κάτοικο Σικάγου Η.Π.Α., αδελφό της αείμνηστης Ελπίδας Σιαβελή – Λαμπίρη.

Το ιδιαίτερό της χαρακτηριστικό, είναι τα επιχειρήματα – τεχνάσματα που μεταχειρίζεται ο δάσκαλος και γενικά οι  προσπάθειες που καταβάλει, ώστε να πείσει τον παραλήπτη για ν’  ανταποκριθεί στο αίτημά του.

Ο δάσκαλος αυτός – απ’ τους καλύτερους που πέρασε απ’ το χωριό μας – διένυε, σε καθημερινή βάση, απόσταση 10 χιλιομέτρων με τα πόδια από το Παρθένι στην Αγία Σοφία και αντιστρόφως, για να εκτελέσει τα καθήκοντά του.

«  Εν Αγία Σοφία τη 11 Μαρτίου 1955

Κύριε Λαμπίρη, χαίρε

 Με συγχωρείτε, διότι αν και άγνωστός σας αποφασίζω δια της παρούσης μου να σας ενοχλήσω.

Οι εδώ συμπατριώτες σας πολλές φορές ομιλούν για εσάς, ομιλούν μ’ ευγνωμοσύνη δια τας ποικίλας ενισχύσεις σας και ιδιαιτέρως δια την σοβαροτάτην ενίσχυσίν σας υπέρ της αποπερατώσεως του Υδραγωγείου του χωριού σας, το οποίο ευρίσκομαι εις την ευχάριστον θέσιν να σας αναγγείλω ότι ήδη ευρίσκεται εις το τέρμα του, ελπίζοντας ότι πολύ σύντομα θα γίνει και το εσωτερικόν δίκτυον υδρεύσεως και έτσι οι μετέπειτα γενεές μ’ ευγνωμοσύνη θα προφέρουν τ’ όνομά σας, που με την γενναίαν συμβολήν σας βοηθήσατε εις την αποπεράτωσιν ενός τόσο λαμπρού εκπολιτιστικού έργου, του Υδραγωγείου.

Είμαι επίσης ευτυχής, διότι επισκεφθείς το μεγαλοπρεπέστατον και επωφελέστατον «Παναρκαδικόν Νοσοκομείον» που με τας εισφοράς σας εγένετο για να στολίζη, να ωφελή και να διδάσκη το μέλλον, το τι εδημιούργησαν τα ξενιτεμένα της Αρκαδίας τέκνα, διεπίστωσα εκ του εκεί υπάρχοντος καταλόγου δωρητών, ότι Υμείς προσφέρατε το μέγιστον ποσόν.

Εξ όλων αυτών διεπίστωσα ότι το πνεύμα σας είναι κατ’ εξοχήν προοδευτικόν, μη φειδόμενοι τεραστίων χρηματικών ποσών, προκειμένου να βοηθήσετε την πραγματοποίησιν έργων προόδου και πολιτισμού και ως διδάσκαλος του χωριού σας εσκέφθην να επικοινωνήσω μαζί σας και να σας ζητήσω την Ηθικήν και Υλικήν σας βοήθεια δια την πραγματοποίησιν των σκοπών του Σχολείου.

Είμαι επίσης ευτυχής, διότι διεπίστωσα και εκ του συμπατριώτου μου κ. Ι. Πίσχου εκ Βερζοβάς, ευρισκομένου ήδη πλησίον των συγγενών του, ευρισκόμενος εξ Αμερικής, την πλουσιοτάτην δράσιν σας εις πλείστα έργα προόδου και εν Αμερική, που αποπερατώθησαν χάρις εις την Υλικήν σας βοήθειαν.

Υπηρετώ εις το χωρίον σας ως Διδάσκαλος από του παρελθόντος Δεκεμβρίου και θεωρώ τον εαυτόν μου πανευτυχήν, διότι από την Αγίαν Σοφίαν προήλθον άνθρωποι του κύρους Σας.

Εις το Σχολείον μου έχω μεταξύ των άλλων μαθητών μου και τους δύο ανεψιούς σας Ευστράτιον και Δήμον, ούτοι διακρίνονται μεταξύ των άλλων μαθητών μου δια την επιμέλειάν των και κυρίως δια την χρηστότητα του χαρακτήρος των, πράγμα που αποδεικνύει την από πάσης πλευρά καλήν και χρηστήν διαπαιδαγώγησιν τούτων και υπό των γονέων των, αδελφής σας και γαμβρού σας.

Επίσης μου μένει αξέχαστη η επιμέλεια, η εξυπνάδα, η ευγένεια και η δημιουργηκότης του ανεψιού σας Βασιλείου τον οποίον είχον μαθητήν, κατά το έτος 1951.

Κύριε Λαμπίρη, γνωρίζετε την αθλίαν οικονομική κατάστασιν των συγχωριανών σας, θα ενθυμείσθε δε την κακήν κατάστασιν του Σχολείου σας κατά την εδώ επίσκεψίν σας, αντιλαμβάνεσθε την μεγίστη αξίαν του Σχολείου το οποίο ήδη δυστυχώς λόγω ελλείψεως των στοιχειωδών και απαραίτητων ειδών εργάζεται πλημμελώς, μη έχοντας ούτε μίαν κατάλληλη σόμπα για να ζεστάνη τα ξυπόλητα και κουρελιασμένα μικρά ΑγιαΣοφιτάκια, γι αυτό κάμω έκκλησιν εις τα ευγενικά και αλτρουϊστικά σας αισθήματα και σας παρακαλώ θερμώς να μας βοηθήσετε για να φτιάξουμε ένα πολιτισμένο Σχολείο, που θα δώσει στην Ελληνική μας κοινωνία καλούς και χρήσιμους πολίτας.

Η συμβολή σας, όσο μικρή κι αν είναι, θα δώσει σε μας τη μεγίστη ανακούφιση και θα τρέφουν για εσάς οι μικροί μου σημερινοί μαθητές απέραντον ευγνωμοσύνην.

Βοηθήσατέ μας με την υλικήν σας συνδρομήν και βεβαιωθείτε ότι εσαεί εις τας μικράς ψυχάς των μαθητών μου θα μένη τ’ όνομα σας.

Μετά σεβασμού και απείρων ευχαριστιών »

Δεν καταφέραμε να εξακριβώσουμε, εάν τελικά ο αείμνηστος Γ. Λαμπίρης προσέφερε κάποια οικονομική βοήθεια, εκείνο όμως που μετά βεβαιότητας συμπεραίνουμε, είναι ότι, εάν σήμερα ζούσαν,  δάσκαλος  και  παραλήπτης της επιστολής και αντιλαμβάνονταν την ερημιά που επικρατεί στο Δημ. Σχολείο και στον τόπο μας, θα λυπούνταν αφάνταστα, τόσο με το γεγονός της ερήμωσης, όσο και με αυτούς, που συντέλεσαν και συντελούν στο παραπάνω γεγονός και στερούν τη ζωντάνια από τον τόπο μας.