Ο αύλακας από κεραμικό υλικό που διέσχιζε το χωριό μας και κατέληγε σε συγκεκριμένη τοποθεσία, αποτελούσε, προφανώς, τμήμα αρχαίου υδραγωγείου που εξυπηρετούσε τις ανάγκες των πρώτων αρχαίων οικιστών, που είχαν εγκατασταθεί στον τόπο μας.

Επίσης, μικροί αμφορείς, πήλινα δοχεία, λυχνάρια από κεραμικό υλικό και άλλα ευρήματα που βρέθηκαν σε διάφορα σημεία του χωριού, μετά από γεωργικές εργασίες των κατοίκων, κατά την περίοδο της δεκαετίας 1960, πιστοποιούν την ύπαρξη ανθρώπινου στοιχείου στον τόπο μας, πριν από χιλιάδες χρόνια.

Το μεγαλύτερο από τα πιο πάνω ευρήματα, ήταν ένα πιθάρι ύψους 1.80 μ.  περίπου, το οποίο σήμερα φυλάσσεται στις αποθήκες της  Eφορείας αρχαιοτήτων Aρκαδίας στην Τρίπολη.

Το παραπάνω πιθάρι, το οποίο οι αρχαίοι οικιστές χρησιμοποιούσαν για αποθήκευση στερεών και υγρών τροφών, είχε προκαλέσει για καιρό τις εντυπώσεις και το θαυμασμό των κατοίκων του χωριού, πολλοί απ΄ τους οποίους έσπευδαν να φωτογραφηθούν μαζί του, αποστέλλοντας τις φωτογραφίες σε φίλους και συγγενείς, ως ευχετήριες επιστολές και καρτ ποστάλ. Άλλοι πάλι, λες και δεν πίστευαν στα μάτια τους με ότι έβλεπαν, αστειευόμενοι, έμπαιναν μέσα σε αυτό, για να επιβεβαιώσουν το μέγεθος του.

Δεν είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε την ηλικία των παραπάνω αρχαιολογικών ευρημάτων, καθόσον δεν γνωρίζουμε εάν έγινε αρχαιολογική εκτίμηση αυτών, καθώς και το αποτέλεσμα αυτής.

Όμως, συγκρίνοντας την τεχνοτροπία και την εξωτερική τους εμφάνιση, με αυτές διαφόρων αρχαιολογικών ευρημάτων, που βρίσκονται σε διάφορα μουσεία της χώρας, συνάγουμε το συμπέρασμα ότι, η ηλικία τους είναι πέραν των 2.000 ετών.

Επίσης, δεν γνωρίζουμε, εάν ο μεταλλουργικός κλίβανος που βρίσκεται στην περιοχή «Αμυγδαλιές» επί της Επ.Ο. Παρθενίου – Αγίας Σοφίας (επίκειται δημοσίευση), καθώς και τα ανθρώπινα οστά, που βρέθηκαν μετά από γεωργικές εργασίες κατοίκων (άροση χωραφιών), τα οποία διαλύονται μόλις έλθουν σε επαφή με το φως και το οξυγόνο της ατμόσφαιρας, ανήκουν στην ίδια παραπάνω χρονική περίοδο με τα υπόλοιπα ευρήματα, η σε άλλη περίοδο (προγενέστερη, ή μεταγενέστερη).

Για ένα στοιχείο είμαστε απολύτως βέβαιοι.

Ότι, την αξία και καίρια θέση του τόπου που είναι χτισμένο το χωριό μας, την οποία προσδιορίζουν κυρίως ο κλιματολογικός, ο γεωργικός και ο γεωγραφικός παράγοντας, την είχαν εντοπίσει προ χιλιάδων ετών και άλλοι οικιστές.

Ο οικισμός αυτός – άγνωστο πόσο χρόνο άκμασε –  χάθηκε μέσα στους αιώνες. Επανεμφανίστηκε πάλι από το έτος 1850 και ύστερα με την σημερινή του μορφή, όταν πραγματοποιήθηκε η σταδιακή εγκατάσταση των σημερινών προγόνων μας από το Καράτουλα Κυνουρίας και τ’ άλλα Καστριτοχώρια.