Καλοκαίρι στις αυλές, στα σπίτια μας, στις γειτονιές.

Ήλιος, φως, φύση καταπράσινη, φωνές παιδιών, επισκέπτες, απόλυτη αίσθηση ελευθερίας και ξενοιασιάς.

Πρωινό ξύπνημα, με συντροφιά το δροσερό αγέρι που χαϊδεύει το γυμνό κορμί.

Περίπατοι στα περιβόλια, στη ρεματιά, τα δάση και τις βαθύσκιωτες λαγκαδιές,

Κι αμέτρητα νυχτέρια στις αυλές, υπό τη συντροφιά των γρύλων, με παρέα τη «μονάξια».

Και με βλέμμα καθάριο προς τον έναστρο ουρανό, συλλογιζόμενοι για ώρα πολύ, με ξάστερη σκέψη, κι εκείνα τ’  αλησμόνητα Καλοκαίρια.

Αυτά, που έχουν σε όλους, κάτι να θυμίζουν.