Πνευματικό και ψυχικό προπύργιο όλων των ΑγιαΣοφιτών, αποτελεί ο περικαλλής και ξακουστός Ιερός Ναός του χωριού μας, ο οποίος έχει τη δική του ιστορία.

Κατασκευάστηκε το έτος 1879, σύμφωνα με τη μαρμάρινη επιγραφή που είναι χτισμένη επάνω από την παλαιά είσοδο του Ναού, λίγα δηλαδή χρόνια μετά την εγκατάσταση των πρώτων οικιστών από το Καράτουλα της Κυνουρίας. Αρχιτέκτων, σύμφωνα με την ίδια επιγραφή, ήταν ο Δ. Π. Τάμπαρης, ο οποίος είχε κατασκευάσει σπουδαία οικοδομήματα της εποχής, κυρίως στην ευρύτερη περιοχή του Καστρίου. Δικό του κατασκεύασμα ήταν και τα καλντερίμια στον παλιό ημιονικό δρόμο του Αρμακά. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες παλαιοτέρων, στην κατασκευή του Ι. Ν. έλαβαν μέρος Καρατουλιάνοι, αλλά και ΑγιαΣοφίτες μαστόροι της εποχής, χτίστες και λιθοξόοι, όπως ο Αντώνιος Λαμπίρης, Δημήτριος Λαμπίρης (Δημητράκος), Δημήτριος Σιαβελής (Μήτρικας), Γρηγόριος Σιαβελής του Χρυσόγονου, Αναστάσιος Λαμπίρης κ.α.

Κατά τις εργασίες διαμόρφωσης του περιβάλλοντα χώρου, που έγιναν στα μέσα του προηγούμενου αιώνα και παλιότερα, είχαν βρεθεί στον χώρο παλιά πήλινα πιθάρια (σε ύψος ανθρώπου) και άλλα αρχαία αντικείμενα, τα οποία παραδόθηκαν στην τότε Αρχαιολογική Υπηρεσία Τριπόλεως. Επίσης τα τοιχώματα του Ι. Ν., εκτός από  πελεκητές πέτρες και αγκωνάρια, είναι κατασκευασμένα και από κεραμικό υλικό (κομμάτια κεραμίδια), τα οποία αποτελούσαν τα τοιχώματα παλαιού υδραγωγείου (αύλακας), το οποίο διέρχονταν από την περιοχή και λειτουργούσε κατά την αρχαιότητα. Το παραπάνω γεγονός μαζί με ορισμένα άλλα…., οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το χωριό μας είχε ξανακατοικηθεί και στα πριν Χριστού χρόνια, χωρίς να υπάρχουν ειδικότερες  πληροφορίες  γι αυτό.

Σε απόσταση 100 περίπου μέτρων δυτικά του Ναού και παραπλεύρως του ημιονικού δρόμου που συνέδεε το Ελαιοχώρι με το Καστρί κ.α., υπήρχε ένα παλιό πέτρινο προσκυνητάρι, αφιερωμένο στη μνήμη της Αγίας Σοφίας. Το προσκυνητάρι αυτό, γκρεμίστηκε αρχές δεκαετίας 1970, κατά την διαμόρφωση – διαπλάτυνση του σημερινού επαρχιακού δρόμου που οδηγεί στο Άστρος. Σύμφωνα με τα «Καστρίτικα» του Γιαννάκου Β. Τόγια, από αυτό το προσκυνητάρι, αλλά και από άλλο παλαιότερο που υπήρχε στην περιοχή, αφιερώθηκε ο ναός στη μνήμη της Αγίας Σοφίας μετά των τριών θυγατέρων αυτής, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης.

Τα παλιότερα χρόνια ο περιβάλλον χώρος του Ναού  ήταν γεμάτος  πουρνάρια. Όλοι θυμόμαστε εκείνο το θεόρατο που υπήρχε πίσω από το Ιερό Βήμα, που κόπηκε πριν τριάντα περίπου χρόνια. Η διαμόρφωση του χώρου και η δενδροφύτευση πεύκων άρχισε από το έτος 1918 από τους τότε μαθητές του Σχολείου, υπό την προτροπή και επιστασία του τότε παπαδάσκαλου Παναγιώτη Σωτηράκου. Κάθε παιδί που φύτευε ένα πεύκο, έδινε και το όνομά του σε αυτό (ο Χρήστος, ο Δήμος, ο Σαράντος, κ.α.), λαμβάνοντας την υποχρέωση να το περιποιείται μέχρι να μεγαλώσει.

Το παλιό νεκροταφείο του χωριού, υπήρχε στο Ν. Α. μέρος του Ναού, μπροστά από την παλαιά είσοδο (2^η είσοδο). Από το έτος 1920 άρχισαν να κατασκευάζονται και οι πρώτες αγιογραφίες, με πρώτους τους τέσσερις Ευαγγελιστές, τους οποίους αγιογράφησε ο μοναχός Ρούβαλης, καταγόμενος από το χωριό Ρούβαλη (Ν. Χώρα) Κυνουρίας.

Τα παλιότερα χρόνια το καμπαναριό του ναού, υπήρχε στο δεξιό μέρος της σημερινής εισόδου, σχεδόν στο ίδιο ύψος με το έδαφος. Όταν γκρεμίστηκε, το μέταλλο της καμπάνας λιώθηκε με το οποίο κατασκευάστηκε η σημερινή καμπάνα στο νέο υπερυψωμένο καμπαναριό, που έγινε αρχές δεκαετίας 1950.

Από αρχές της δεκαετίας του 1970 άρχισαν να κατασκευάζονται σημαντικά έργα στον Ιερό Ναό και στον περιβάλλοντα χώρο του, τα οποία έδωσαν τη σημερινή του τελική όψη.

Επίσης από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, γίνονταν μεγάλο πανηγύρι στο χώρο της Εκκλησίας την ημέρα της εορτής της Αγίας Σοφίας (17 Σεπτέμβρη), το οποίο κρατούσε τρεις (3) μέρες (παραμονή, ανήμερα και την επομένη), με εκατοντάδες επισκέπτες από τη γύρω περιοχή, προσκυνητές, γυρολόγους, πλανόδιους πωλητές, οργανοπαίχτες και άλλους. Όλοι οι απόδημοι ΑγιαΣοφίτες έδιναν το παρόν τους εκείνο το διάστημα στο χωριό. Χόρευαν και διασκέδαζαν με την «ορχήστρα» του χωριού μας και άλλους οργανοπαίχτες.

Αυτά (εν πολύ συντομία) για την Εκκλησία μας, την ΑγιαΣοφιά μας, εκεί όπου χτυπάει η καρδιά όλων των ΑγιαΣοφιτών.