Η 22^α Μαρτίου, ήταν ημέρα αφιερωμένη στο νερό.

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, κατά τη συνδιάσκεψη που πραγματοποίησε για το περιβάλλον και την ανάπτυξη, ύστερα από σχετική απόφαση που έλαβε την 22 – 12 – 1992, όρισε την παραπάνω ημέρα, ως παγκόσμια ημέρα νερού.

Η παραπάνω ενέργεια, είχε ως στόχο να επισημάνει σε ολόκληρο τον πλανήτη, τη σπουδαιότητα αυτού του πολύτιμου αγαθού και ταυτοχρόνως να προκαλέσει την ευαισθητοποίηση και την ανάληψη δράσης των κρατών για την ανάγκη διαφύλαξης – και περιορισμού της σπατάλης – αυτού του αναντικατάστατου φυσικού αγαθού, το οποίο δεν είναι ανεξάντλητο.

Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Το πρόβλημα της διαρκούς μείωσης του νερού, το γνωρίζουν πολύ καλά οι και κάτοικοι του χωριού μας, χωρίς να είναι αναγκασμένοι να ανατρέχουν σε δελτία ειδήσεων, σε μετεωρολογικές προβλέψεις, ή σε άλλες επιστημονικές μελέτες, εκτιμήσεις και ανακοινώσεις.

Χρησιμοποιούν, χρόνια τώρα, ως μοναδικό και αλάνθαστο δείκτη, το ποτάμι που κυλάει στην κεντρική ρεματιά του χωριού μας.

Οι καιροί που το ποταμάκι του χωριού μας βούϊζε ολοχρονίς  και ταυτόχρονα γέμιζε τις πελώριες γούρνες των τεσσάρων νερόμυλων και πότιζε και τα περιβόλια, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Όπως επίσης, έχει περάσει και ο καιρός που υπερχείλιζε η δεξαμενή ύδρευσης και το νερό, υπερχειλίζοντας, κυλούσε σε ένα μικρό ρυάκι και χάνονταν στα Χερώματα.

Φέτος το Χειμώνα, το ποτάμι του χωριού μας δεν ακούστηκε, εκτός από δύο με τρεις ημέρες, μετά από τη χιονόπτωση της 18^ης  Ιανουαρίου, όταν άλλες χρονιές το κελάρυσμά του ηχούσε μονότονα κι ευχάριστα, σχεδόν ολοχρονίς.

Το δυσάρεστο αυτό γεγονός, συνέβη και σε άλλες – πολύ λίγες όμως χρονιές – κατά το παρελθόν.

Τούτο προμηνύει άσχημα μαντάτα για το χρονικό διάστημα που ακολουθεί.

Μια τέτοια χρονιά ανομβρίας – ξηρασίας, είχε συμβεί και το Καλοκαίρι του 2007.

Τότε η πηγή του χωριού άντεξε για την ύδρευση των κατοίκων, όχι όμως και για την άρδευση των περιβολιών. Για πρώτη φορά στα χρονικά, η δεξαμενή στέρεψε παντελώς για όλο το καλοκαίρι, με αποτέλεσμα να υπάρξει σοβαρό πρόβλημα στην άρδευση των κτημάτων και των λίγων περιβολιών των κατοίκων. Πολλοί απ’ αυτούς περιόρισαν εξαναγκαστικά την καλλιεργήσιμη έκταση και άλλοι βρήκαν διάφορους εναλλακτικούς τρόπους ποτίσματος.

Ένας απ’ αυτούς ήταν και η προμήθεια νερού απ’ την γεώτρηση του παπαΚώστα στου Χούζαρη.

Πολλοί ήταν εκείνοι που έσπευσαν με βυτία στην παραπάνω περιοχή, μετά από συνεννόηση με τον ιδιοκτήτη της. Άλλοι για να ποτίσουν το ποίμνιο τους, κι άλλοι για τ’ αμπέλια και τα νεοφύτευτα δενδράκια τους, ελιές και κερασιές.

Το κακό υπήρξε γενικό και στην ευρύτερη περιοχή. Στέρεψαν πολλές πηγές και γεωτρήσεις.

Σε πολλές πόλεις και γειτονικά χωριά (Τρίπολη, Ελαιοχώριο, Παρθένι, Αχλαδόκαμπος κ.α.) η ύδρευση διακόπτονταν επί μέρες, ή τμηματικά και οι κάτοικοι υδρεύονταν από αποθηκευμένο νερό σε οικιακές δεξαμενές (όσοι αποθήκευαν). Σε πολλά μάλιστα άλλα χωριά (Πλατάνα κ.α.) ο Δήμος τα προμήθευε νερό, με βυτιοφόρα οχήματα.

ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΗΣ ΛΕΙΨΥΔΡΙΑΣ 

Μέσα σ’ αυτό το γενικό κακό που επικράτησε εκείνη την χρονιά, αλλά και σε άλλες παρόμοιες, οι κάτοικοι της ΑγιαΣοφιάς δεν στερήθηκαν ούτε στιγμή αυτό το σπάνιο, αγαθό.

Και αυτό συνέβη για τους κατωτέρω κυρίως λόγους:

1. Εξαιτίας της οικονομίας στη χρήση νερού που επιδείχθηκε απ’ όλους, ή καλύτερα σχεδόν απ’ όλους τους κατοίκους και τους απόδημους επισκέπτες.
2. Στην ανταπόκριση των συστάσεων των αρμοδίων από τους κατοίκους, για τον περιορισμό της κατανάλωσης, ειδικά για το πότισμα κήπων και ανθέων, κάτι που έγινε αποδεκτό και εφαρμόστηκε απ΄ όλους τους κατοίκους.

– Εξαιτίας των προσπαθειών των εκάστοτε Προέδρων της Κοινότητας γι’  αυτό το σκοπό, οι οποίοι επικέντρωσαν τις δράσεις τους :

3. Σε συνεχή έλεγχο για διαρροές και για τυχόν ανοιγμένες παροχές (βρύσες) σε πολλά σπίτια στο χωριό, ιδίως ακατοίκητα.
4. Σε σφράγιση πολλών άλλων παροχών (βρυσών) απ’ τις οποίες διαπιστώθηκε συστηματική κλοπή νερού, ιδίως τις νυχτερινές ώρες.
5. Στον έλεγχο και στην απομάκρυνση κατοίκων άλλων γειτονικών περιοχών, οι οποίοι μαθαίνοντας για τα προνόμια του τόπου μας, έσπευδαν με βυτία για προμήθεια νερού από διάφορες παροχές ύδρευσης και άρδευσης.
6. Στην αρνητική γνωμοδότηση στο Δήμο για ανόρυξη γεώτρησης πλησίον της πηγής της Μάνας από ιδιώτη, και γενικά με όλες τις παραπάνω ενέργειες,
7. Στη δημιουργία συνείδησης του προβλήματος της λειψυδρίας στους κατοίκους και της αξίας του νερού, ώστε όλοι να συμβάλουν με τους παραπάνω τρόπους στην επίλυσή του.

Τούτο θα πρέπει να ενεργήσουμε όλοι μας, σε ανάλογες περιπτώσεις.

ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΩΝ ΚΟΝΤΙΝΩΝ ΜΑΣ ΠΡΟΓΟΝΩΝ

Πιο αυστηροί ήταν οι κοντινοί μας πρόγονοι στη διαχείριση της χρήσης του νερού.

Αυτοί  σίγουρα δεν γνώριζαν τον Ο.Η.Ε., την παγκόσμια ημέρα νερού και όλα τα συναφή.

Ωστόσο όμως, παρότι έζησαν πριν από 150 χρόνια και εντεύθεν, σε καιρούς μάλιστα άπλετου φυσικού πλούτου, σύμφωνα με ιστορικά δεδομένα και άλλες μαρτυρίες, φαίνεται ότι εκτιμούσαν την αξία του παραπάνω φυσικού αγαθού, περισσότερο απ’ ότι εμείς σήμερα και κατέβαλαν τινάνιο αγώνα για την οικονομία στη χρήση του.

Εκτιμούσαν την αξία του οι κάτοικοι του χωριού, κυρίως οι γυναίκες, που κατηφόριζαν στη Βρύση της ρεματιάς με το ξύλινο βαρέλι στον ώμο, για να κουβαλήσουν νερό στο σπιτικό, πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Εκτιμούσαν την αξία του, ο «Σταυράκος» και οι άλλοι ποτιστές του χωριού, που ολημερίς με το τσαπί διόρθωναν τα χωμάτινα αυλάκια των περιβολιών και έκλειναν τις τρύπες που άνοιγαν τα καβούρια, έτσι ώστε να μη χαθεί σταλιά νερό.

Οι εργάτες επίσης, σχεδόν όλος ο ανδρικός πληθυσμός του χωριού, που κουβάλησαν τις σωλήνες ύδρευσης από τη Στάση του τραίνου στην πηγή, για την κατασκευή του δικτύου ύδρευσης, κατά το έτος 1954

Πολύ περισσότερο όμως εκτιμούσαν την αξία του και οι εκάστοτε Πρόεδροι της Κοινότητας του χωριού μας, αφού η συνεχής ύπαρξη πόσιμου ύδατος, κυρίως το καλοκαίρι, ήταν κυριολεκτικά ένα τεστ για την αξιοσύνη τους, για την προνοητικότητά τους, για τη νοικοκυροσύνη τους και γενικά για την αντοχή του Κοινοτικού Συμβουλίου.

Ομηρικοί ήταν οι καυγάδες που λάμβαναν χώρα τα απογεύματα στα καφενεία και στην πλατεία του χωριού, ύστερα από ξαφνική διακοπή της υδροδότησης.

Ξαφνική ναι, όχι όμως και αναίτια. Και η ειρωνεία ήταν, ότι μερικές φορές οι πρωταγωνιστές των καυγάδων, ήταν οι ίδιοι που ευθύνονταν για τη σπατάλη του νερού, την οποία αρκετές φορές επιδίωκαν και πραγματοποιούσαν με δόλο και αναίτια, ως ένα μέσο για την προσωπική και πολιτική καταδίωξη του αντίπαλου.

Δεν υπάρχει καλύτερο τεκμήριο για την σοβαρότητα και υπευθυνότητα που αντιμετώπιζαν οι εκάστοτε Πρόεδροι της Κοινότητας το θέμα της ορθής χρήσης του νερού ύδρευσης από τα Πρακτικά  Συνεδρίασης των εκάστοτε Κοινοτικών Συμβουλίων.

Σύμφωνα με το υπ’ αριθ. 22 της 14. 11. 1965 Πρακτικό Συνεδρίασης του Κ. Σ. το τέλος ύδρευσης ανά οικογένεια κατ’ έτος, ανέρχετο στο ποσό των 20 δρχ.

« … ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ….

1) Επιβάλλει κατά οικογένεια δια τέλος ύδρευσις δρχ. είκοσι (20) κατ’ έτος

2) Η παρούσα απόφασις ισχύει από 1.1.1966 και δι ολόκληρον τον υπόλοιπον χρόνο της θητείας του παρόντος Κοινοτικού Συμβουλίου και

3) Εξουσιοδοτεί τον Πρόεδρον αυτού δια τα περαιτέρω……..»

Μετά την ολοκληρωτική εγκατάσταση του συστήματος ύδρευσης της Κοινότητας, πρωτεύουσα αρμοδιότητα κάθε Κ. Σ., έως ακόμα και τις μέρες μας, ήταν η συντήρησή του, όχι μόνο για την εξασφάλιση εσόδων προς την Κοινότητα, αλλά περισσότερο για την ανεμπόδιστη παροχή του πιο σημαντικού αγαθού για την επιβίωση των κατοίκων, του νερού.

Υπήρχαν μάλιστα και Πρόεδροι που έπαιρναν σημαντικά μέτρα για να περιορίσουν ένα σύνηθες φαινόμενο της εποχής. Αυτό της λειψυδρίας, εξαιτίας καιρικών φαινομένων (ανομβρίας κ.λ.) αλλά και της σπατάλης νερού απ’ τους κατοίκους.

Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από τον υπ’ αριθ. 24 της 25. 6. 1961 Πρακτικό Συνεδρίασης Κ. Σ., απ’ το οποίο αντλούμε σημαντικές πληροφορίες για την ύδρευση και άρδευση του χωριού μας.

«… ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…

1) Απαγορεύει την δημιουργία νέων περιβολιών προς άρδευσιν κατά τας θερινάς περιόδους, εκτός των προϋπαρχόντων παλαιών τοιούτων, συνολικής εκτάσεως 30 περίπου στρ.

2) Απαγορεύει και κλείει τας παροχάς βρυσών κατ’ οίκον από 30.5. μέχρι και 15.9 εκάστου έτους, παραμενουσών εν λειτουργία μόνο των συνοικιακών Κοινοτικών τοιούτων, αλλά και αύται θα κλείονται και θα απολύονται δις της ημέρας, πρωίαν και απόγευμα και εις προσδιοριζομένην ώραν και χρονικόν διάστημα, εφ’ όσον παρατηρείται λειψυδρία δια την κανονική άρδευσιν των περιβολιών της Κοινότητας.

3) Απαγορεύει την άρδευσιν κήπων δια του υδραγωγείου υδρεύσεως με λάστιχα, ή καθ’ οιονδήποτε τρόπο, από 30.5 έως 15.9 εκάστου έτους.

4) Απαγορεύει να πλένουν εις τας συνοικιακές βρύσες Κοινοτικές βρύσες, καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, ρούχα, χόρτα και εν γένει παντός αντικειμένου δυνάμενου να μολύνει τον χώρον πέριξ των βρυσών, επικινδύνου τούτου  εις την Δημόσιαν Υγείαν, ως και κάθε σπατάλην του ύδατος κατά την θερινήν περίοδον

5) Επιτρέπει να ποτίζουν εις τας Κοινοτικάς βρύσες, μόνο τα χονδρά ζώα (όνους – ημιόνους) με κουβάδες.

6) Εξουσιοδοτεί εν λευκώ τον Πρόεδρον αυτού, δια την πιστήν της παρούσης εφαρμογήν και ενέργειαν δια την επιβολήν κυρώσεων εις τους παραβάτες, ως και ικανοποίησην εκτάκτων περιπτώσεων των κατοίκων (οικοδομές κ.λ.).

Ορισμένοι μάλιστα Πρόεδροι Κοινότητος, δεν δίστασαν να προτείνουν στο Κ. Σ. και την κατασκευή μικρών φραγμάτων στο ποτάμι, προς συγκράτηση των διαφευγόντων υδάτων από αυτό και την άρδευση των περιβολιών, μέσω αρδευτικού αύλακος. Δύο τέτοια φράγματα κατασκευάστηκαν το έτος 1976 επί Προεδρίας Κων. Φ. ΛΑΜΠΙΡΗ (σημερινού Ιερέα), ενώ είχαν προταθεί για κατασκευή από πολύ νωρίτερα, όπως θα δούμε στο παρακάτω απόσπασμα από το υπ’ αριθ. 21 της 22.11.1964 Πρακτικό Συνεδρίασης του Κ. Σ.

«…ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ……

1) Όπως κατασκευασθεί φράγμα με μπετόν αρμέ εις την θέσιν Καραζάνου Σημάδη, αφετηρία του προς τα Ρολλέϊκα αρδευτικού αύλακος, προς περισυλλογήν των διαφευγόντων στο ποτάμι υδάτων…..»

Όμως, παρά τα αυστηρά μέτρα που ελάμβαναν οι εκάστοτε Πρόεδροι, το φαινόμενο της έλλειψης  νερού τους καλοκαιρινούς ιδίως μήνες εξακολουθούσε να υπάρχει. Αιτία όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς, ήταν ο μεγάλος αριθμός των κατοίκων του χωριού μας, αλλά και η καλλιέργεια μεγάλης έκτασης περιβολιών και κήπων. Έτσι περί τα τέλη της δεκαετίας 1960 προτάθηκε από το Κ. Σ. η εγκατάσταση υδρομετρητών σε κάθε σπίτι, για την καταμέτρηση της ποσότητας νερού που κατανάλωνε κάθε οικογένεια και η αντίστοιχη καταβολή χρηματικού ποσού προς την Κοινότητα.

Το μέτρο αυτό που ίσχυσε μόνο για λίγα χρόνια, μπορεί να επιβάρυνε οικονομικά τους κατοίκους, συνέβαλλε όμως κατά πολύ στην οικονομία κατανάλωσης νερού.

Να τι πληροφορίες αντλούμε από το υπ’ αριθ. 7 της 7. 5. 1967 Πρακτικό Συνεδρίασης του Κ. Σ.

« … ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ

1) Εγκρίνει την υπ’ αριθ. 17/1967 Τεχνική Μελέτη της ΤΥΔΚ Νομ. Αρκαδίας, περί τοποθετήσεως υδρομετρητών εις το εσωτερικόν δίκτυον υδρεύσεως της Κοινότητας.

2) Καταργεί τις συνοικιακές βρύσες ως και τας παροχάς δια των οποίων ποτίζονται περιβόλια και χωράφια.

3) Θα παραμείνωσιν εν χρήσει βρύσες, ανά μία εις την Εκκλησίαν και εις το Σχολείον

4) Όσαι οικίαι δεν έχωσιν παροχάς ύδατος, θα προκληθώσιν αύται υπό της Κοινότητος δια την καταβολήν εις την Κοινότητα της αξίας των υλικών – εργατικών.

5) Ιδιοκτήτης αρνούμενος την τοποθέτησιν υδρομετρητού εις την παροχήν αυτού, αύτη θα κλείεται υπό της Κοινότητος.

6) Απαγορεύει εις τους κατοίκους να διατηρούν και να ποτίζουν περιβόλια, δια του δικτύου υδρεύσεως της Κοινότητας κατά την θερινήν περίοδον.

7) Εξουσιοδοτεί τον Πρόεδρον αυτού δια τα περαιτέρω…

Ο ΥΔΡΟΝΟΜΕΑΣ (ΠΟΤΙΣΤΗΣ)

Αξίζει επίσης να σημειωθεί, ότι τον Γενάρη του έτους 1971, συντάχθηκε από το Κοινοτικό Συμβούλο και εκδόθηκε η πρώτη Αγρονομική Διάταξη, η οποία περιελάμβανε 15 άρθρα που ρύθμιζε τη χρήση των υδάτων άρδευσης από τους κατοίκους, κατά τον δικαιότερον και επωφελέστερον τρόπον, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε.

Η Διάταξη αυτή, που εμπεριέχονταν στο υπ’ αριθ. 2 της 31. 1. 1971 Πρακτικό Συνεδρίασης του Κ. Σ., συντάχθηκε σύμφωνα με το άρθ. 71 του Ν. Δ. 3030/1954 Περί Αγροφυλακής και ρύθμιζε τη χρήση των υδάτων απ’ τους κατοίκους του χωριού μ’ έναν δίκαιο, αξιοθαύμαστο και υποδειγματικό τρόπο, χωρίς νομικά κενά, αμφισβητήσεις και δυσερμηνείες.

Αυτή η διάταξη μεταξύ άλλων, όριζε το θεσμό του υδρονομέα, την αμοιβή αυτού, την έκταση των αρδευομένων περιβολιών, την σειρά άρδευσης, την ώρα του ανοίγματος και κλεισίματος της δεξαμενής, την απαγόρευση άρδευσης κατά τη διάρκεια της νύχτας, την έγκαιρη ειδοποίηση για το πότισμα του κάθε ιδιοκτήτη, την υποβολή δηλώσεων απ’ τους κατοίκους για την έκταση των περιβολιών κ. α. σημαντικά θέματα.

Για να πάρει μια ιδέα ο αναγνώστης για το πώς «νομοθετούσε» εκείνα τα χρόνια το Κ. Σ. του χωριού μας, αλλά και για την τάξη που υπήρχε στην Κοινότητα μας, παραθέτουμε πιο κάτω το άρθρο 10 που περιλαμβάνοντο σε αυτή:

Άρθρο 10

«Τα καθήκοντα του υδρονομέως είναι η ενδελεχής επίβλεψις της κανονικής ροής του ύδατος, της τηρήσεως της κεκανονισμένης σειράς αρδεύσεως, της ειδοποιήσεως του μέλλοντος να διαδεχθεί τον αρδεύοντα ιδιοκτήτη, της καταγγελίας των παραβατών του παρόντος Κανονισμού και των ποινικών διατάξεων του Ν.Δ. 3030/54 «Περί Αγροφυλακής» και γενικώς τα τοιαύτα διαλαμβανόμενα εις το από 28.3.1957 Β.Δ. Περί της Αστυνομίας αρδευτικών υδάτων….»

Και μιας και αναφερθήκαμε στο θεσμό του υδρονομέα, να αναφέρουμε ότι αυτός διορίζονταν μετά από απόφαση του Κ. Σ., η θητεία του διαρκούσε από την 1^η Ιουνίου  έως 30 Σεπτεμβρίου, όσο δηλ. και το πότισμα των περιβολιών. Οι υδρονομείς, κοινώς ποτιστές, που άφησαν όνομα στην Αγια Σοφιά, ήταν ο Παναγιώτης Σαράντου ΛΥΜΠΕΡΗΣ, ο Γεώργιος Σταύρου ΣΙΑΒΕΛΗΣ (Σταυράκος) και η Ελένη Βας. ΚΑΡΑΖΑΝΟΥ. Και όσο για το μισθό αυτών, αυτός στην αρχή παρέχετο σε είδος από τους ιδιοκτήτες των περιβολιών.

Ας δούμε λοιπόν τι αναφέρει χαρακτηριστικά το υπ’ αριθ. 4 της 25. 5. 1959 Πρακτικό Συνεδρίασης του Κ. Σ., σχετικά με το διορισμό και το μισθό του υδρονομέα.

«…ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ…..

1) Διορίζει υδρονομέα της Κοινότητος δια την θερινήν περίοδον ε. έτους τον κ. Παναγιώτη Σαρ. ΛΥΜΠΕΡΗΝ, της αντιμισθίας αυτού καθοριζομένης εις τριακοσίας (300) οκάδας σίτου, καταβαλλομένης αυτού υπό των υπόχρεων ιδιοκτητών, ή ενοικιαστών των αρδευομένων περιβολιών και κατ’ αναλογίαν στρεμμάτων υφ’ ενός εκάστου αυτών…»

Αργότερα ο μισθός του υδρονομέα παρέχετο σε χρήμα, αφού οι ιδιοκτήτες των περιβολιών κατέβαλαν για το σκοπό αυτό αρδευτικά τέλη προς την Κοινότητα. Αξίζει να δούμε τι λέει το παρακάτω απόσπασμα από το υπ’ αριθ. 3 της 31.1.1971 Πρακτικό Συνεδρίασης σχετικά με το μισθό του Υδρονομέα:

«….ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ….

θ) Δια την κάλυψη της αμοιβής του υδρονομέα επιβάλλει αρδευτικά τέλη ως εξής:

1) Δια πατάτες – κηπευτικά εν γένει και δια δενδροπερίβολα δρχ. 80 κατά στρέμμα.

2) Δι έκαστον δένδρο δρχ. 5, όταν το νερό υπάγει από δένδρο σε δένδρο και

3) Θα προσαυξάνει τα αρδευτικά τέλη της παραγράφου 1 μέχρι δρχ. 100 κατά στρέμμα, εφ’ όσον τα εις 80 δρχ. κατά στρέμμα τοιαύτα, θα είναι ανεπαρκή δια την κάλυψη του όλου ποσού της μισθοδοσίας υδρονομέως, εκ της τυχόν μειωμένης στρεμματικής καλλιέργειας…»

…………………………………………………………………………………

Σήμερα, η άποψη ορισμένων ότι το νερό δεν έχει καμία απολύτως αξία, κάτι που επικρατούσε  περισσότερο τα περασμένα χρόνια, φαίνεται απερίσκεπτη, επιπόλαια και είναι ανάξια σχολιασμού.

Κι αν δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε από μόνοι μας την αξία του παραπάνω πολύτιμου αγαθού, ώστε να προβούμε στις ανάλογες ενέργειες για την ορθή χρήση του, τότε ας ανατρέξουμε στο κοντινό παρελθόν, στις ενέργειες των κοντινών μας προγόνων.

Ας ανατρέξουμε στην παράδοση.

Σε αυτό το πολύτιμο αγαθό, που προσφέρει πλούσια εμπειρία, σοφία και διδάγματα στους νεότερους. Που μεταβιβάζει γνώσεις, επιστημονικές και πνευματικές κατακτήσεις και μπορεί να λειτουργήσει καθοδηγητικά με σκοπό την ανάπτυξη του ανθρώπου σε προσωπικό επίπεδο, συμβάλλοντας συνάμα και στην περαιτέρω ανάπτυξη της κοινωνίας.

 

Ο υδάτινος πλούτος του χωριού μας