Ουράνια τόξα. Μυρωδιές αρώματα. Κρυστάλλινος αέρας να χαϊδεύει τα πρόσωπά μας. Ήχοι από βελάσματα, τζιτζίκια, βουητό τρεχούμενου νερού.

Η πίστη στους Αγίους Αναργύρους, η ελπίδα στη θαυματουργό δύναμή τους, αλλά και η αγάπη για την παράδοση και το θαυμάσιο περιβάλλον του τόπου μας, ήταν τα κύρια κίνητρα, που οδήγησαν περί τους 150 προσκυνητές στο ξωκλήσι των Αγίων Αναργύρων, ιδίως κατά τον Εσπερινό, για να τιμήσουν την εορτή και τη μνήμη Αγίων.

Όσο πλησίαζε ο «Αλωνάρης», τόσο περισσότερο πύκνωναν οι επισκέψεις μικρών και μεγάλων προς τα Χερώματα, προς εκείνη την τοποθεσία, που χτυπούσε πιο δυνατά η καρδιά του χωριού. Και ο λόγος; Εκεί ήταν ο χώρος όπου πραγματοποιείτο το αλώνισμα, με την αλωνιστική μηχανή.

Η «Μάνα» και το «Πηγαδάκι», αυτές οι πανέμορφες τοποθεσίες του χωριού μας, καταλαμβάνουν ένα μεγάλο κομμάτι απ΄το «βιβλίο» της ιστορίας της ΑγιαΣοφιάς.

Ένας αξιόλογος επισκέψιμος χώρος, ανάμεσα στις λυγερόκορμες λεύκες, στα δασιά πλατάνια, τις καρυδιές και τους καταπράσινους κισσούς, έγινε πλέον ο χώρος, όπου βρίσκεται η πέτρινη βρύση της ρεματιάς, μετά τον πρόσφατο καθαρισμό της,

Μια κουκουβάγια κι ένας πετροκότσυφας που φτερούγησαν απ΄ τη στέγη και τον τοίχο, ήταν οι πρώτοι ένοικοι που μας υποδέχτηκαν στο εκκλησάκι του Αι Λιά, που βρίσκεται χτισμένο σε υψόμετρο 1215 μέτρων στην κορυφή του όρους Παρθενίου, για πάνω από 150 χρόνια.

Την πέτρινη παραδοσιακή βρύση της ρεματιάς, αυτό το αρχιτεκτονικό και παραδοσιακό μνημείο του χωριού μας, έβαλε ως πρώτο μέλημα το Δ. Σ. του Συλλόγου μας. Την Κυριακή 11 Ιουνίου 2017 και ώρα 09.00,

«Ντουμινά» το έλεγαν παλιά («Βαθειά» σήμερα), εκείνο το μικρό γραφικό χωριουδάκι που βρίσκεται πλησίον του χωριού μας, πέντε (5) χιλιόμετρα ανατολικά. Εκεί βρεθήκαμε την εορτή του Αγίου Πνεύματος, καθότι γιόρταζε το εκκλησάκι του χωριού

Νέο Διοικητικό Συμβούλιο προέκυψε, στον Πολιτιστικό Σύλλογο ΑγιαΣοφιτών, κατά τις αρχαιρεσίες που διεξήχθησαν σήμερα (28 Μαΐου 2017).

Κάποτε, τέτοια εποχή, τα πιο παλιότερα και νοσταλγικά εκείνα χρόνια, λίγο πριν του Αγιο Κωνσταντίνου, τότε που η Άνοιξη οργίαζε κι ο κούκος τόλεγε πέρα στα βουνά, οι κάτοικοι του χωριού μας, είχαν κι έναν ακόμα λόγο να επισκέπτονται τα περιβόλια και τα χωράφια τους και να παραμένουν επί ώρα πολύ, σε αυτά…..