Αγία Σοφία Blog

Για την τεράστια προσφορά των μουλαριών και των άλλων μόνοπλων ζώων (ίππων και όνων), στο Αλβανικό Μέτωπο, κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο, πρωτοακούσαμε από τον συντοπίτη μας, Υπολοχαγό ε.α. Κυριάκο Μπακούρη, ο οποίος υπηρετούσε στο 2ο Σύνταγμα Ιππικού που έδρευε στη Λάρισα. Ως Πρόεδρος Επιτροπής Επιτάξεων κτηνών, είχε συγκλονιστικές μαρτυρίες και αναμνήσεις για το παραπάνω θέμα,…

Τα συναισθήματα που σε καταλαμβάνουν είναι έντονα, εξαίσια και απερίγραπτα. Να είσαι αχάραγα επάνω στο βουνό, ύστερα από νυχτερινή κοπιαστική πορεία. Με τα πνευμόνια φουσκωμένα και τα ρουθούνια να πονούν απ΄ την εισπνοή του καθαρού αέρα. Με παρέα το έμπιστο σκυλάκι και άλλους κυνηγούς. Με τις αισθήσεις εξαναγκαστικά σε εγρήγορση και επιφυλακή. Τα μάτια να…

Νοσταλγικές εικόνες μιας άλλης εποχής, βίωσαν οι προσκυνητές  που παραβρέθηκαν στην Ι. Μ. Προδρόμου Κυνουρίας, κατά τον Εσπερινό και τη Θεία Λειτουργία, που τελέστηκαν λόγω της εορτής της Αποτομής της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου, που εορτάζεται σήμερα (29 Αυγούστου). Εικόνες από μια άλλη εποχή, πριν από αρκετές δεκαετίες, όπου το Μοναστήρι έσφυζε από ζωή

Μεταξύ των άλλων (εργατικότητα, μεθοδικότητα) και η ευρηματικότητα – τεχνογνωσία των κοντινών μας προγόνων, ήταν ένας απ΄ τους κύριους παράγοντες που συνέβαλε στην αυτάρκεια των οικογενειακών τους αγαθών. Και το σαπούνι,

Κάθε γεγονός που, τα περασμένα χρόνια, γινόταν συλλογικά  και αλληλέγγυα στον τόπο μας και αποσκοπούσε στην επιβίωση και στην οικονομική αυτοτέλεια των οικογενειών, έπαιρνε συνήθως εορταστικό χαρακτήρα, όπως άλλωστε και σ’ όλα τα μέρη της Πατρίδας μας. Κι ο «Κούρος», η κουρά δηλαδή των αιγοπροβάτων, ήταν ένα απ΄ αυτά.

«Φτάνοντας στο χωράφι με τα ζώα τους, ξεπέζευαν κάτω απ’ την γκορτσιά και κρεμούσαν στα κλαδιά της τη νάκα με το παιδί και το ταγάρι με το φαγητό. Ύστερα κοιτώντας προς τον ουρανό, έκαναν το Σταυρό τους κι άρχιζαν να θερίζουν το σιτάρι απ’ το καρπερό χωράφι, ενώ τα ζωντανά έβοσκαν αμέριμνα.

Η μία και μοναδική Βυσσινιά του χωριού μας, βρισκόταν στο Βόρειο μέρος του λαχανόκηπου του Σχολείου, κοντά στα Κουμανέϊκα σπίτια. Την είχαν φυτέψει κάπου στη δεκαετία 1950, δάσκαλοι και μαθητές, ως αντικείμενο διδασκαλίας για το μάθημα της Φυσικής Ιστορίας, που πάντα γίνονταν στην ύπαιθρο. Κι όμως ολόκληρο το χωριό, περίμενε με αδημονία τα «Βύσσινα».

Ξημέρωνε Κυριακή. Ο ήλιος που ΄χε ξαγναντήσει πίσω απ΄την κορυφογραμμή της Ζάβιτσας, λάμπρυνε το μικρό χωριό, λευκαίνοντας τ΄ ασβεστωμένα σπίτια κι ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο την χαρούμενη διάθεση των κατοίκων, που είχε προκαλέσει ο χορτάτος ύπνος, ανάμεσα στο νυχτερινό αγέρι της ρεματιάς.

Μία απ΄ τις υποχρεώσεις των μαθητών του Σχολείου μας, που αποδείκνυε τη θαυμαστή Διοικητική οργάνωση και λειτουργία του (όπως και όλων των Σχολείων της εποχής), ήταν και το υποχρεωτικό μπάνιο, που γίνονταν στα τότε σύγχρονα (εξοπλισμένα με τις πρώτες ντουζιέρες) λουτρά του Σχολείου μας.

Τρία μόλις σπιτάκια, αποτελούσαν την πιο γραφική, ίσως και ομορφότερη συνοικία του χωριού μας. Τα Μπακουρέϊκα. Και τα τρία χτισμένα ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση, σχεδόν δίπλα το ένα στο άλλο και πολύ κοντά  στο τρεχούμενο νερό της ρεματιάς. Τα μικρά ξύλινα μπαλκόνια τους, με το συρμάτινο κάγκελο, ακουμπούσαν σχεδόν τις κλάρες απ’ τα πλατάνια και τις σφενδαμιές,