Μια φορά κι ένα καιρό, πριν από εκατό (100) και πλέον χρόνια, θα ΄ταν αρχές της δεκαετίας 1910, εγκαταστάθηκε στο χωριό μας οικογενειακώς, ο δάσκαλος Παναγιώτης ΣΩΤΗΡΑΚΟΣ, καταγόμενος από το Καστρί της Κυνουρίας. Νωρίτερα ο ίδιος, είχε υπηρετήσει ως δάσκαλος στο χωριό Τσερβάσι (σημερινή Περδικόβρυση).

Τα χρόνια εκείνα το χωριό μας, δεν είχε μόνιμο Ιερέα.

Την εποχή της εγκατάστασής του στην Αγία Σοφία, Ιερέας ήταν ο Ιωάννης ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ  (1912 – 1916), ενώ πριν από αυτόν, ο Ιερέας που διετέλεσε καθήκοντα εφημέριου του χωριού μας, ταυτοχρόνως, σχεδόν, με την εγκατάσταση των πρώτων οικιστών, ήταν ο Γεώργιος ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ. Ο πατήρ Γεώργιος είχε γεννηθεί στο Δραγαλεβό της Κυνουρίας το έτος 1840, χειροτονήθηκε Ιερέας το έτος 1880 και τοποθετήθηκε εφημέριος στο χωριό μας, την ίδια χρονιά (1880), ένα χρόνο μετά την αποπεράτωση της κατασκευής του ενοριακού μας ναού (1879).

Τα χρόνια κυλούσαν όμορφα στο μικρό χωριό, με το μεγάλο όνομα. Η Αγία Σοφία έσφυζε από ζωή και η δημιουργικότητα και οικονομία του χωριού (ταβέρνες, βαρελάδικα, γύφτικα, ασβεστοκάμινα, κτηνοτροφία κ.α.) παρουσίαζαν σημαντική άνθιση για τα δεδομένα της εποχής.

Ο δάσκαλος του χωριού εγκλιματίζονταν για καλά στο νέο του τόπο, αποκτώντας σιγά σιγά, άριστες κοινωνικές σχέσεις, κοινωνική καταξίωση, κύρος και σεβασμό από τους νέους συντοπίτες του. Συνετέλεσε σε αυτό και το γεγονός, ότι ταυτοχρόνως με την εγκατάστασή του στο χωριό, ανέλαβε καθήκοντα του Γραμματέα της Κοινότητας, μιας και ήταν από τους λίγους, τότε, γραμματιζούμενους. Μετά τη διδασκαλία, απολάμβανε την καθημερινότητα, με κοντινούς περιπάτους στα κοντινά αλσύλλια, φέροντας εμπροσθογεμή τσάγκρα (δίκαννο) στον ώμο, ως φανατικός κυνηγός, ενώ αρκετά βράδια γεύονταν με αχώριστους φίλους, συκωταριές, σπληνάντερα και άλλα εδέσματα στα ισόγεια του Μερεντίτη (Χρ. Γ. Λαμπίρη), Δημήτρη Καραζάνου και τις άλλες ταβέρνες του χωριού.

Εντυπωσιασμένος από το νέο τόπο της κατοικίας  του  και τις ικανοποιητικές συνθήκες διαβίωσης, τις οποίες καθόριζαν το  θαυμάσιο φυσικό περιβάλλον και το μικροκλίμα της περιοχής, καθώς και οι άριστες σχέσεις με τους συγχωριανούς του, έλαβε από τη Θεία Πρόνοια τη μεγάλη απόφαση, να σηκώσει στους ώμους του για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, το βαρύ φορτίο της Ιεροσύνης. Ο δάσκαλος Παναγιώτης ΣΩΤΗΡΑΚΟΣ, έμελλε να είναι κι ο νέος Εφημέριος του χωριού.

Χειροτονήθηκε Ιερέας στο χωριό μας, την 21 Νοεμβρίου 1916, όπου και διετέλεσε Εφημέριός του, μέχρι το θάνατό του (1937). Ο πατήρ Παναγιώτης, έγινε ένας από τους πρώτους πνευματικούς σκαπανείς του τόπου μας ασκώντας  σε αυτό σημαντικό έργο. Πνευματικό, θρησκευτικό, παιδαγωγικό, αλλά και αυτό του Γραμματέα της Κοινότητας.

Έμαθε γράμματα όλα τα ΑγιαΣοφιτάκια της εποχής, προσφέροντας σε αυτά σημαντικές γνώσεις και παιδαγώγηση. Ελλείψει Δημοτικού Σχολείου, δίδασκε, κατά καιρό, στις οικίες του Κ. Γ. Λαμπίρη (Μπέρκου), στου Δ. Καραζάνου, στου Χρ. Γ. Λαμπίρη και στην οικία που βρίσκεται το σημερινό καφενείο του χωριού μας. Οι ΑγιαΣοφίτες μεταξύ τους, σπανίως τον αποκαλούσαν με το κανονικό του όνομα, αλλά πάντα με το παρωνύμιό του – παρατσούκλι του, το οποίο ήταν παπα Αλούπης.

Ήταν αυτός που, εκδηλώνοντας τις φυσιολατρικές του διαθέσεις, με τη συνδρομή των μαθητών, δεντροφύτεψε με πεύκα τον προαύλιο χώρο του Ενοριακού μας ναού. Μάλιστα για να κεντρίσει το ενδιαφέρον των παιδιών, τα προέτρεψε ώστε το κάθε παιδί να δώσει το όνομά του στο κάθε πευκάκι που θα φύτευε και τα υποχρέωσε, το καθένα να ποτίζει και να φροντίζει το «δικό του» πευκάκι. Ο «Χρήστος», ο «Δήμος», ο «Αριστείδης» κ.α.., έτσι οαποκαλούσαν, τα παιδιά, το καθένα απ΄αυτά, μέχρι που τα ίδια τα παιδιά γέρασαν, έφυγαν από τη ζωή και τα πευκάκια έγιναν πανύψηλα δένδρα και δάσεψαν το προαύλιο της εκκλησίας μας. Πρωτοστάτησε επίσης και για την κατασκευή του εξωκλησιού των Αγίων Αναργύρων, το έτος 1921.

Ήταν έντονα κοινωνικός άνθρωπος, αρκετά ευδιάθετος, «γλεντζές» όπως τον αποκαλούσαν οι παλιότεροι, συμμετέχοντας σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις του χωριού, θρησκευτικές και άλλες.

Απέκτησε τρία παιδιά, την Γεωργία, τον Κώστα, όπου αργότερα έγινε δάσκαλος και την Στάμω, την οποία αργότερα νυμφεύτηκε ο αείμνηστος εφημέριος του χωριού μας, Ιερεύς Γεώργιος Κ. Λαμπίρης.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν άρρωστος, με σοβαρό νόσημα στο λαιμό και με τρεμάμενη φωνή ψιθύριζε στους ΑγιαΣοφίτες να βρουν τον αντικαταστάτη του. Και τους το ΄λεγε συνέχεια, γιατί καταλάβαινε το τέλος του. Απεβίωσε και ετάφη στην Αγία Σοφία το έτος 1937.

Εμάς τους νεώτερους, μας εντυπωσίαζε το γεγονός, ότι οι γονείς μας, οι παππούδες μας και άλλοι συγχωριανοί, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής μας, μας μιλούσαν με συγκίνηση, με αγάπη και σεβασμό γι  αυτόν τον άνθρωπο, εγκωμιάζοντάς τον με τα ακόλουθα: «Αυτός ήταν ο παπάς που μας έμαθε γράμματα. Αυτός έμαθε γράμματα όλα τα παιδιά του χωριού. Ότι έμαθα, τα έμαθα από τον παπα Αλούπη τρεις τάξεις που πήγα, μετά με σταμάτησαν οι δικοί μου. Μάθαινε γράμματα και μεγάλους ακόμα, που δεν είχαν πάει  Σχολείο….»,.

Και μας το  ΄λεγαν αρκετές φορές, σχεδόν καθημερινώς, επιδιώκοντας να αποδώσουν μια ύστατη ακόμα ευχαριστία, ευγνωμοσύνη και τιμή στη μνήμη του, κι ας είχαν περάσει δεκάδες χρόνια από το θάνατό του.

Σαν Γραμματέας του χωριού, εκτελούσε και χρέη φοροεισπράκτορα για την είσπραξη της φορολογίας ελαίου από τους παραγωγούς, στο μοναδικό ελαιοτριβείο του χωριού μας, κατά τη σύνθλιψη του καρπού, εν έτει 1920.

Ούτε πέντε, ούτε δέκα, αλλά πενήντα (50) μαθητές δίδασκε σε διάφορα οικήματα που χρησίμευαν ως Σχολεία, κατά τη Σχολική χρονιά 1922 – 23.