Εδώ και αρκετές ημέρες, έχει ανθίσει η πιο πρώιμη Αμυγδαλιά του χωριού μας, αυτή που βρίσκεται στο παλιό Μερεντιτέϊκο σπίτι, σκορπίζοντας ευχάριστη διάθεση παντού, σε ζώα και ανθρώπους. Οι μέλισσες περιφέρονται και βουίζουν επάνω της σαν τρελές και οι λίγοι διαβάτες που περνούν από κοντά της, κρυφογελούν γεμάτοι αισιοδοξία.

Από τα παιδικά μας κιόλας χρόνια, με το που άνθιζε εκείνη η Αμυγδαλιά, η ψυχή γέμιζε με ένα αίσθημα ελπίδας και αισιοδοξίας για τη ζωή, αφού αποτελούσε ένα ενδεικτικό και ασφαλές σημάδι, ότι η Άνοιξη πλησιάζει και τελικά, αυτή θα υπερνικήσει τον σκοτεινό και παγερό Χειμώνα.

Η πιο πάνω Αμυγδαλιά, μαζί με άλλες που φύονταν στο χωριό, εξασφάλιζαν κάποτε ένα σταθερό εισόδημα για τους κατοίκους, αφού αρκετοί απ’ αυτούς επιδίδονταν στη συστηματική τους καλλιέργεια, συλλέγοντας, κατά τα τέλη Αυγούστου, ένα αρίστης ποιότητας αρωματικό και γευστικό αμύγδαλο. Τα «αφράτα», που ήταν τόσο μαλακά ώστε έσπαζαν με τα δόντια, είχαν κερδίσει την αγάπη όλων, κυρίως όμως των Αθηναίων, οι οποίοι φεύγοντας από το χωριό, μετά τις Καλοκαιρινές τους  διακοπές, αγόραζαν κι έπαιρναν μαζί τους μεγάλη ποσότητα, κυριολεκτικά … σακιά ολόκληρα.

Μαζί με τους παραπάνω καλλιεργητές, χαίρονταν και οι υπόλοιποι χωριανοί, κι ας μην εμπορεύονταν Αμύγδαλα. Από τα μέσα του Φλεβάρη που άνθιζαν, τα χωράφια στα Κεφαλάρια, στου Χούζαρη, στα Πετράλωνα και όπου αλλού ήταν φυτεμένες, έπαιρναν ένα ροζ και άσπρο χρώμα, προσφέροντας από μακριά ένα σπάνιο θέαμα, που ανέβαζε τη διάθεση και έκανε πιο όμορφη την ημέρα όλων των χωριανών.

Πολλοί απ΄αυτούς, είχαν και έχουν φυτέψει στην αυλή του σπιτιού τους, πέραν των άλλων δένδρων και μια Αμυγδαλιά για καλλωπισμό, αλλά και για κάλυψη διατροφικών αναγκών. Η θρεπτική και … θεραπευτική αξία του Αμύγδαλου, ήταν από παλιά ευρέως διαδεδομένη.

Η ποικιλία των παραπάνω Αμυγδαλιών, είναι ντόπια, που δεν βρίσκεις ν΄ αγοράσεις σήμερα, φερμένη εδώ και 150 περίπου χρόνια, από τη γενέθλια γη των προγόνων μας, το Καράτουλα και τ’  άλλα Καστροτοχώρια και φυτεύτηκαν στο χωριό μας, κατά την εγκατάστασή των πρώτων οικιστών. Είναι άνυδρες – ξερικές, δίνουν καρπό χωρίς να κλαδευτούν, να ραντιστούν και να λιπανθούν, το άνθος τους αντέχει στον παγετό και είναι ανθεκτικές στις ασθένειες. Εάν κάποιος έχει χρόνο και όρεξη να ασχοληθεί μαζί τους και να τις περιποιηθεί, τότε είναι σίγουρο, ότι θα αποκομίσει ακόμη περισσότερους καρπούς.

Οι Αμυγδαλίτσες του χωριού μας, που χρόνια τώρα έχουν εγκλιματιστεί στο περιβάλλον του, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα εισαγόμενα υβρίδια (και άλλες διασταυρώσεις) Καλιφόρνιας, Ισπανίας, Γαλλίας κ.α. Μπορεί αυτές να δίνουν περισσότερη παραγωγή, αλλά θέλουν περισσότερο νερό, λίπασμα, ράντισμα και κλάδεμα και το κυριότερο, δεν μπορούν να συναγωνιστούν τη νοστιμιά του δικού μας Αμύγδαλου.

Η καλλιέργεια της Αμυγδαλιάς στον τόπο μας, έστω και σε μικρή ποσότητα, θα συμβάλει στη διατήρηση της ξερικής ποικιλίας του χωριού μας και θα προσφέρει στον καθένα, πέραν της ευχάριστης δημιουργικής απασχόλησης και άλλα ποικίλα οφέλη, ψυχικά και κυρίως οικονομικά. Έφθασε ο καιρός που πρέπει να δημιουργούμε και να πάψουμε να τα αγοράζουμε όλα. Ας μη ξεχνούμε ότι η αυτάρκεια, ήταν το σωτήριο χαρακτηριστικό των γονιών μας και της κοινωνίας του τόπου μας.

Κυρίως όμως, θα θυμηθούμε και θα υιοθετήσουμε τον πατροπαράδοτο τρόπο καλλιέργειας. Θα συλλέγουμε σπόρο για την επόμενη χρονιά, διατηρώντας τις ντόπιες ποικιλίες μας, παύοντας να είμαστε δέσμιοι μεγάλων εταιρειών, παρασυρμένοι από το δέλεαρ της πρόσκαιρα αυξημένης παραγωγής.