Το Μοναχόρεμα είναι η πιο δυσπρόσιτη και δύσβατη ρεματιά του χωριού μας, που διαθέτει την πιο οργιώδη βλάστηση απ΄όλες τις άλλες, αλλά και μια σπάνια άγρια ομορφιά

Ξεκινάει από τα Μοναχά και καταλήγει στα Ρολλέικα περιβόλια κι ακόμα πιο κάτω.

Ακόμα και αυτή την εποχή, κάτω απ΄τις πυκνές φυλλωσιές των Πλατανιών και Βελανιδιών που το περιβάλλουν, κυλάει νερό, σε λιγοστή όμως ποσότητα, προερχόμενο απ’  τις δεκάδες πηγές (γούρνες) που υπάρχουν κατά μήκος του.

Παλιότερα υπήρχαν περισσότερες πηγές, ειδικά στο σημείο όπου άρχιζε, στα Μοναχά. Θυμόμαστε που πίναμε νερό τα μεσημέρια και οι μεγάλοι γέμιζαν τις ψεκαστήρες για να ραντίσουν τα αμπέλια……

Από μικρή ηλικία διαβαίναμε το Μοναχόρεμα, για να φτάσουμε στο «Μεταλλείο». Έτσι λέγαμε αυτή την περιοχή, που υπάρχει απέναντι από το σπήλαιο του Αγίου Σάββα. Ξύναμε τον κατακίτρινο, από το θειάφι, βράχο για να βγάλουμε μέταλλο. Φεύγαμε με μικρά κατακίτρινα σβώλια μετάλλου στην τσέπη μας (σαν χρυσό), τα οποία οι δικοί μας έλεγαν ότι είναι σιδηροπυρίτης….. Μέναμε ώρες πολλές, σχεδόν όλο το μεσημέρι, προσπαθώντας να συλλέξουμε όσο περισσότερα τέτοια σβώλια μπορούσαμε. Ήταν ευχάριστο το περιβάλλον, γιατί είχε σκιά, δροσιά και πολλές μικρές γούρνες που ξεπλέναμε το μέταλλο, για να είναι όσο δυνατό πιο γυαλιστερό…..

Παλιότερα υπήρχε ένα μικρό μονοπάτι κατά μήκος του, το οποίο σήμερα έχει κλείσει. Το πανέμορφο αυτό μονοπάτι, ξεκινούσε από τα Ρολλέικα περιβόλια και αφού διένυε μια διαδρομή πεντακοσίων περίπου μέτρων, κάτω από πανύψηλες Αριές, Σφενδάμια και άλλα δένδρα, κατέληγε ψηλά στα «Μοναχά», στα αμπέλια και τις ελιές.

Σήμερα ο συνηθέστερος λόγος που επισκέπτεται κανείς το Μοναχόρεμα, είναι κυρίως για να διανύσει τον αμαξιτό δρόμο που υπάρχει παραπλεύρως του, κατευθυνόμενος για το Σπήλαιο του Αγίου Σάββα, ή για τους παρακείμενους ελαιώνες…

Το Μοναχόρεμα, όπως το Καστανόρεμα, αναμφισβήτητα περιλαμβάνονται στις ομορφιές του τόπου μας κι αν δεν μπορούμε να τις αναδείξουμε, τουλάχιστον ας τις προστατεύσουμε.