Είναι φορές που η μνήμη των ανθρώπων δεν απαγκιστρώνεται εύκολα από τα παλιά. Ίσως επειδή γοητεύεται από κείνες τις αλησμόνητες εποχές, τότε που η κοινωνία ήταν πιο ζωντανή και πιο όμορφη. Ίσως όμως και επειδή σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχει ανάγκη από εκείνους τους ανθρώπους, που με την συμπεριφορά τους και τη δράση τους, βοήθησαν στην πρόοδο, ανόρθωσαν και γενικά έλυσαν σημαντικά προβλήματα του τόπου που έζησαν. Τέτοιος ήταν και ο αείμνηστος παπαΓιώργης.

Ο Ιερεύς Γεώργιος Λαμπίρης, γεννήθηκε στην ΑγιαΣοφιά την 15 Αυγούστου του έτους 1910. Ήταν γιος της Κων/νας Σιαβελή και του Κων/νου Λαμπίρη, σιδηρουργού στο επάγγελμα, που είχε το παρωνύμιο, Μπέρκος. Το έτος 1936, νυμφεύτηκε την κόρη του πρώην Ιερέως του χωριού Παναγιώτη ΣΩΤΗΡΑΚΟΥ, Σταμάτα, με την οποία απέκτησαν τέσσερα (4) τέκνα.

Χειροτονήθηκε Διάκονος στον Ι. Ν. Αγίας Σοφίας, την 17 Σεπτεμβρίου 1952 (ανήμερα του πανηγυριού της ΑγιαΣοφιάς) από τον τότε Μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας,  κ. Γερμανό Β΄ Ρουμπάνη. Πρεσβύτερος, χειροτονήθηκε την 28 Σεπτεμβρίου 1952 από τον ίδιο Αρχιερέα στον Μητροπολιτικό Ναό, Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως.

Το επάγγελμά του πριν χειροτονηθεί Ιερέας, ήταν σιδηρουργός και εργαζόταν στον περιβόητο «γύφτικο» του χωριού μας, ιδιοκτησίας του πατέρα του (Μπέρκου), μαζί με άλλους ΑγιαΣοφίτες. Στη Βόχα της Κορινθίας εκείνον τον καιρό, αλλά και σε άλλα μέρη της Πελοποννήσου, όλοι μιλούσαν για τα περίφημα κλαδευτήρια, δρεπάνια, ψαλίδια κ.α. γεωργικά εργαλεία από το χωριό μας, που επάνω τους είχαν χτυπημένη τη στάμπα «Κ. Λαμπίρης».

Ο παπαΓιώργης, επί πολλά έτη, δεν ήταν μόνο ο πνευματικός πατέρας των ΑγιαΣοφιτών, αλλά και ένας από τους κύριους στυλοβάτες του χωριού μας, ασκώντας με υποδειγματικό τρόπο, όχι μόνο τα πνευματικά, αλλά και τα υπόλοιπα εκκλησιαστικά του καθήκοντα.

Πέραν από την άσκηση των πνευματικών του καθηκόντων, αγωνιούσε και εργαζόταν με σκοπό την πρόοδο του τόπου μας. Το όποιο τυχόν πρόβλημα αντιμετώπιζε κάποιος ΑγιαΣοφίτης, ήταν ταυτοχρόνως πρόβλημα και για τον ίδιο τον Ιερέα. Έτσι κάποιος, πρώτα απευθυνόταν στον Ιερέα του χωριού, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη σε αυτόν και ύστερα σε οποιονδήποτε άλλον. Δεν ήταν λίγες οι φορές, που ο ίδιος ο Ιερέας απευθυνόταν αυτοπροσώπως στον Νομάρχη, στον Εισαγγελέα, στον Επιθεωρητή, στο Διευθυντή της ΔΕΗ και σε άλλους υψηλά ιστάμενους υπαλλήλους και Διοικητές υπηρεσιών, προκειμένου επιλυθεί τάχιστα το πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο κάθε ΑγιαΣοφίτης, αλλά και το χωριό ολόκληρο.

Δεν ήταν διόλου τυχαίο που το χωριό μας συνδέθηκε με τηλεφωνική γραμμή, αλλά και ηλεκτρικό ρεύμα, πολλά χρόνια νωρίτερα, εν συγκρίσει άλλων στην ευρύτερη περιοχή. Και πράγματι, με επιμονή, υπομονή, αυτοπεποίθηση, πίστη στις ενέργειές του και με εκείνο το αυστηρό βλέμμα και την χαρακτηριστική βροντώδη φωνή, κατάφερε αρκετά οφέλη, εκείνον τον καιρό για τον τόπο μας, κερδίζοντας δίκαια το σεβασμό και την κοινωνική αποδοχή, όλων όσων τoν γνώριζαν.

Ενδιαφερόμενος για την πνευματική ζωή των ενοριτών του, συνιστούσε αγάπη και εφαρμογή της Χριστιανικής διδασκαλίας. Έτσι, κάθε, μα κάθε Κυριακή στην Εκκλησία του χωριού, μετά το πέρας της ανάγνωσης του Ιερού Ευαγγελίου, έβγαινε στην Ωραία Πύλη και, λες και κατείχε γνώσεις ψυχολόγου, χαλάρωνε…, χαμογελούσε…, άφηνε να περάσουν μερικά δευτερόλεπτα για να εξοικειωθεί με τη συμπεριφορά των πιστών και αφού έπαιρνε το κατάλληλο νηφάλιο ύφος, εξηγούσε αναλυτικά το Ιερό Ευαγγέλιο, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα και παραδείγματα, ώστε να μην υπάρξει ουδείς που να μην κατανοήσει τα λεγόμενά του. Και το κατάφερνε, μιλώντας κατευθείαν στην ψυχή των συγχωριανών του.

Ενδιαφερόμενος επίσης για την πνευματική ζωή των μικρών παιδιών, των βλασταριών της ΑγιαΣοφιάς, όπως χαρακτηριστικά έλεγε, πάσχιζε για την πνευματική τους ανατροφή  και για τη σωστή διάπλαση του χαρακτήρα τους. Ήταν ο Ιερέας που θέσπισε τη λειτουργία του Κατηχητικού Σχολείου και μαθημάτων Βυζαντινής Μουσικής στα παιδιά του χωριού. Έτσι κάθε Κυριακή μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, συγκέντρωνε τα παιδιά στο Σχολείο και άρχιζε τα μαθήματα. Τον θυμόμαστε, που προσπαθούσε να μας μεταδώσει επιτυχώς την ουσία του κάθε μαθήματος. Για το σκοπό αυτό, προσάρμοζε με επιτυχία τα χαρακτηριστικά του προσώπου του στο περιεχόμενο του κειμένου, κοιτώντας μας κατάματα, έναν προς έναν, άλλοτε ανεβάζοντας, κι άλλοτε κατεβάζοντας τον τόνο της φωνής. Το ίδιο έπραττε και με τη διδασκαλία της Βυζαντινής Μουσικής, σαν άριστος γνώστης αυτής. Μετά την  ψαλμωδία του κάθε Απολυτίκιου, μας μάθαινε τους τονικούς χαρακτήρες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε Ήχου.

Ο παπαΓιώργης, «έφυγε» από κοντά μας μετά από ασθένεια, την 29 Ιουνίου 1979, αφού νωρίτερα, προ τεσσάρων περίπου μηνών, είχε απεβιώσει η Πρεσβυτέρα του, γεγονός που τον λύπησε βαθύτατα και σίγουρα συνετέλεσε μέγιστα, ώστε να έλθει νωρίτερα το παραπάνω κακό.

Πέρασαν πολλά χρόνια από το θάνατο του αξιαγάπητου και πολύ δραστήριου Ιερέα της ΑγιαΣοφιάς, κι όμως καθημερινά περιστατικά, αποδεικνύουν ότι αυτός ο άνθρωπος με την πνευματική του ζωή και με την εν γένει δραστηριότητα και συμπεριφορά του, πέρασε στην αιωνιότητα. Οι πιο ηλικιωμένοι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής που γνωρίζουν το χωριό μας, έχουν ταυτίσει την ΑγιαΣοφιά και τους ΑγιαΣοφίτες με τον αείμνηστο Ιερέα του χωριού μας. Συνεχώς κάνουν μνεία, με αισθήματα θαυμασμού και νοσταλγίας, όχι μόνο για το πνευματικό, αλλά κυρίως για το κοινωνικό και λοιπό έργο που προσέφερε ο παπαΓιώργης στον τόπο μας.