«Μήτε τόπο ποταμού, μήτε δίκιο ορφανού», λέει ο θυμόσοφος λαός.

Με ιδιαίτερη ευχαρίστηση και χωρίς προβλήματα, βυζαίνει τούτο τον καιρό, η γενέθλια γη των προγόνων μας, τα πρώτα βρόχινα νερά του φθινοπώρου, που τα περίμενε ως «Μάνα εξ ουρανού»

Ήλθε το Φθινόπωρο, κι όλα γίνονται πιο όμορφα στον τόπο μας.

Η φύση γέμισε από χρώματα, κίτρινο, κόκκινο, καφέ, πορτοκαλί…..

Η γη ποτίστηκε για τα καλά, ευωδιάζοντας πάλι με εκείνη τη γνώριμη μυρωδιά που προκαλεί το  χώμα, όταν δέχεται βρόχινο νερό και σαπισμένα φύλλα.

Οι ελιές που κινδύνευαν από την παρατεταμένη φετινή ανομβρία, άρχισαν να χονδραίνουν, τα κούμαρα να δροσοσταλάζουν και τα πρώτα ρυάκια να τρέχουν στις βαθύσκιωτες λαγκαδιές. Ως και οι κοκκινολαίμηδες και τα κοτσύφια, τιτιβίζουν με περισσότερη ευχαρίστηση το σούρουπο, την ώρα που η ομίχλη κουκουλώνει το χωριό και γίνεται ένα με τα αχνισμένα φουγάρα των σπιτιών.

Φθινόπωρο, μια γλυκιά μελαγχολία φωλιάζει στην ψυχή μας….. Δώρο του Θεού κι αυτή. Θεραπευτική κατά πολλούς….