Θλίψη και νοσταλγία, αντί ευχαρίστηση, προσέφερε το θέαμα των ώριμων ροδιών που κρέμονταν απ΄τα δένδρα, τα οποία αντικρίσαμε κάποιο φθινοπωρινό απόγευμα, στη διάρκεια ενός περιπάτου στα περιβόλια, κατά μήκος της ρεματιάς.

Απομεινάρια … μιας άλλης νοσταλγικής εποχής, θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κανείς.

Ρόδια, κυδώνια και καρύδια, ήταν η φθινοπωρινή εσοδεία των γονιών μας, την οποία εξασφάλιζαν από εκείνα τα άλλοτε καρπερά περιβόλια, που βρίσκονταν στο βάθος της ρεματιάς.

Οι παραπάνω καρποί, σε μεγάλη μάλιστα ποσότητα, ήταν μέρος της ανταμοιβής του μόχθου τους, από την ολοχρονιάτικη  σχεδόν καλλιέργεια των περιβολιών, που άρχιζε αρχές Ανοίξεως, έως τώρα, τέλος Φθινοπώρου την εποχή της συγκομιδής.

Ρόδια και κυδώνια, ήταν τα φρούτα του χειμώνα στα παιδικά μας χρόνια. Ένα ελιξίριο ζωής την εποχή της φτώχειας και της ανέχειας. Και το ΄ξεραν καλά οι γιαγιάδες μας αυτό. Γι αυτό τα διαφύλασσαν ως κόρη οφθαλμού, κρεμώντας τα ψηλά, με μια γερή κλωστή, από τα πατεριά.

Τα ρόδια ως δροσιστικό στον πυρετό και βάλσαμο για κάθε ασθένεια. Κι όσο για τα κυδώνια, η ψητή τους σάρκα, γεμάτη άρωμα και γλυκύτητα, αποτελούσε κυρίως για τα παιδιά, ένα λαχταριστό έδεσμα τα βράδια του χειμώνα.

Σήμερα τα παραπάνω έχουν εκλείψει από το διαιτολόγιο των παιδιών. Αντ΄ αυτών, τα έχουν υποκαταστήσει με αμέτρητες επεξεργασμένες λιχουδιές (σοκολατοειδή κ.α.) βασισμένες στην ζάχαρη, αλλά και σε πιο βλαβερά υποκατάστατα αυτής (φρουκτόζη κ.α.), που συντελούν, με μαθηματική ακρίβεια, σε σοβαρή βλάβη της υγείας του ανθρώπου, κάτι που συμβαίνει αργά, αλλά σταθερά….

Μπορεί τα περιβόλια του χωριού μας, με τις πελώριες ροδιές και κυδωνιές να ερήμωσαν. Ωστόσο όμως το μήνυμα που εκπέμπουν είναι ακόμα επίκαιρο και γεμάτο νοσταλγία.