«Έφυγε» ο μαστροΓιώργης
Εκείνος ο χαρμόσυνος ρυθμικός ήχος του σφυριού πάνω στο αμόνι, εκείνη η υπόκωφη αντάρα απ΄τα μηχανήματα που προσέδιδαν ζωντάνια κι ελπίδα στον τόπο μας και διαχέονταν για δεκάδες χρόνια τώρα απ΄τα «γύφτικα» της ΑγιαΣοφιάς σε όλο το χωριό…., έπαψαν πια οριστικά…..!
Ο Γεώργιος Χρήστου Λαμπίρης, ή «μαστροΓιώργης», όπως τον αποκαλούσαμε εμείς οι ντόπιοι, ο τελευταίος εναπομείναν σιδηρουργός του χωριού μας, δεν είναι πια μαζί μας. «΄Εφυγε» μετά από ασθένεια, σε νοσοκομείο των Αθηνών όπου νοσηλευόταν. Η νεκρώσιμος ακολουθία θα ψαλλεί αύριο (06-6-2014) και ώρα 11.00 στο Ιερό Ναό του χωριού μας.
Μεγάλο και αισθητό το κενό που άφησε ο θάνατός του, στη μικρή κοινωνία του χωριού μας.
Ήταν μια ισχυρή προσωπικότητα που, εξαιτίας της ακεραιότητας του χαρακτήρα του, εξέπεμπε κύρος και σεβασμό σε όλους τους συντοπίτες του. Σοβαρός με αντικειμενικές και προοδευτικές απόψεις, προσεκτική συμπεριφορά και πάντα μετρημένα λόγια, ώστε να μη βλάπτει το συνάνθρωπο του. Σαν πρόεδρος του χωριού επί πολλά έτη και σιδηρουργός στο επάγγελμα, προσέφερε σημαντικό έργο στον τόπο μας. Πλήθος επαγγελματιών του είδους: έμποροι, βιοτέχνες, κ.α. συνέρεαν στο χωριό μας για να επισκεφθούν το σιδηρουργείο του εκλιπόντα, προβάλλοντας ταυτοχρόνως και ωφελώντας με παντοίους τρόπους την ΑγιαΣοφιά.
Ο μαστρογιώργης αγαπούσε τη γενέτειρά του και σαν ενεργό μέλος της μικρής κοινωνίας του χωριού μας, ενδιαφερόταν για τα προβλήματά του και παρέμβαινε καλοπροαίρετα με την γνώμη του, μέσω των τοπικών μας αρχών. Έντονα κοινωνικός χαρακτήρας, έδινε πάντα το παρόν στην Εκκλησία, στις εκδηλώσεις του Συλλόγου και στο καφενείο, επικροτώντας και υποστηρίζοντας την άποψη των αρχών του τόπου μας, με σκοπό το όφελος του χωριού, επιβεβαιώνοντας έτσι τον προοδευτικό χαρακτήρα του.
Εκφράζουμε συλλυπητήρια στους οικείους και τους στενούς του συγγενείς. Για μας πάντως (τους νοσταλγούς του όμορφου παρελθόντος), ο μαστρογιώργης δεν έφυγε. Θα εξακολουθεί να ζει ανάμεσά μας και θα τον βλέπουμε μέσα απ΄ τις μισάνοιχτες πόρτες στο «γύφτικο» εκεί που τον πρωτογνωρίσαμε, παρέα με τους άλλους τους μαστόρους το Δήμο, τον Κώστα και τον Αντώνη, να αστειεύονται όλοι μαζί, χτυπώντας ταυτοχρόνως με τη βαριά, πότε το αμόνι και πότε το πυρωμένο σίδερο……
Εκ μέρους όλης της οικογένειας σας ευχαριστούμε πολύ. Ευχόμαστε ζωή στις οικογένειές σας, υγεία και αγάπη σε όλους τους Αγιασοφίτες-συμπατριώτες.
Πατερούλη καλό ταξίδι. Είμαι σίγουρη ότι και από ψηλά θα μας φροντίζεις όπως έκανες όλα τα χρόνια. Τη μαμά, τη Χριστίνα, εμένα, το Γιώργο, το Νικόλα. Σ “ αγαπάμε πολύ. Σου έλεγα ότι αναπνέεις και ζω. Τώρα θα πρέπει να μάθω να ζω χωρίς να αναπνέεις…
Είχα «θεωρώ» την τύχη να τον γνωρίσω.Εμεινα εντυπωσιασμένος απο την ποιότητά του , σαν ανθρωπος σαν γονιός,μα και σαν τεχνίτης.Εύχομαι ,σε ολους οσους αφήνει πίσω του,να ζήσουν και να τον θυμούνται με αγάπη.Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.-Καλό παράδεισο-.
Kαλό σου ταξίδι Γιώργο. Λυπάμαι που δεν θα μορέσουμε να σου πούμε το αντίο από κοντά. Θα σε θυμόμαστε πάντα, και η μνήμη σου θα ξυπνάει μέσα μας αισθήματα σεβασμού και εκτίμησης. Τα συληπητήρια μας στην οικογένεια.
Καλό ταξίδι θείε. Σε περιμένει ο θείος Αντώνης να συνεχίσετε τα μαστορέματα.
ΕΦΥΓΕ ΚΑΙ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ. ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ. ΣΥΛΗΠΗΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ.
Καλό ταξίδι κύριε Γιώργο.Σε ευχαριστώ για την στήριξη,τις συμβουλές,τα διδάγματα και τις νουθεσίες.Με βοήθησαν και σαν πρόεδρο αλλά κυρίως με βοήθησαν σαν άνθρωπο!Θα σε θυμάμαι πάντα…
Ώρα καλή σου θείε
και στην καινούργια στράτα να πας καλά,
να βρείς καλά,
κλειδιά του παραδείσου.
Να βρείς και τις γιαγιάδες μου
τη Βαγγελιώ και την Αθηνά
και να τους πεις «έχετε πολλά φιλιά
από τις εγγονές σου»
Ο Θεός να αναπαύση την ψυχή σου.
Εμείς,οι εκπρόσωποι των αρχών του τόπου μας (Τοπική Κοινότητα,Πολιτιστικός Σύλλογος,Εκκλησιαστικό Συμβούλιο)εκφράζουμε στην οικογένειά του,τη βαθύτατη λύπη μας για το θάνατο του ΓΕΩΡΓΙΟΥ Χρ. ΛΑΜΠΙΡΗ. Ο μαστρογιώργης προσέφερε σημαντικό έργο στον τόπο μας και δίδαξε με το ήθος του,την συμπεριφορά του και την μεθοδικότητα του,που χρησιμοποιούσε σε όλες τις ενέργειές του.Ήταν η «βιτρίνα» του τόπου μας και βασιζόμασταν στην πείρα του και την συμβουλή του.Για το λόγο αυτό επιζητούσαμε την παρουσία του σε όλες τις εκδηλώσεις μας.Το κενό που άφησε ο θάνατός του είναι σημαντικό και θα πρέπει να δουλέψουμε όλοι ακόμη περισσότερο,για να το αντικαταστήσουμε.Ας ετοιμαστούμε λοιπόν…
ΘΕΙΕ ΜΟΥ ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ.ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΗΓΕΣ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ. ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ.ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΔΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΕΙΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ. ΔΕΝ ΗΡΘΑ ΝΑ ΣΕ ΔΩ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΑ.Η ΓΙΑΓΙΑ Η ΚΩΝ/ΝΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΑ 3 ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΤΗΝ ΕΙΔΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ.ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.
Η χρυσή σου καρδιά σταμάτησε να χτυπά, τα δυνατά σου χέρια τώρα πια ξεκουράζονται.
Ίσως εκεί ψηλά στον ουρανό δεν υπάρχουν άστρα, αλλά μικρά ανοίγματα προς τον παράδεισο όπου η αγάπη μας φτάνει κοντά σου και εσύ μας απαντάς με το λαμπρό σου φως.
Η ζωή μας δεν θα είναι πλέον η ίδια χωρίς εσένα.
Καλό σου ταξίδι μπαμπά, σ’ αγαπώ
Τάσος
«….κάτσε για ένα καφεδάκι»
Την Παρασκευή αποχαιρετήσαμε ένα αληθινό φίλο, ένα σπουδαίο συντοπίτη μας που αναχώρησε για το μεγάλο ταξείδι στην αιωνιότητα. Ήταν ο Αγιασοφίτης εκείνος που σε υποδεχόταν πάντα στο χωριό με ευγένεια, καθαρό λόγο και ολοένα με πολύ χιούμορ.
Αλλά και με τον ίδιο τρόπο σε αποχαιρετούσε. Το σπίτι του Γιώργου, όπως όλοι ξέρουμε, είναι στην έξοδο του χωριού και φεύγοντας σταματούσα για ένα «γεια». Το «γεια» γινόταν «κάτσε για ένα καφεδάκι» και πριν το καταλάβω είχε περάσει πάνω από ώρα.
Δεν ήταν η κουβέντα μόνο που με κράταγε. Ο Γιώργος ήταν άριστος τεχνίτης. Με εντυπωσίαζε ο τρόπος που δούλευε το σίδερο. Με συγκέντρωση και με χτυπήματα ακριβείας ένα κομμάτι σίδερο μετατρεπόταν σε κλαδευτήρι, για παράδειγμα, από τα καλύτερα της αγοράς.
{ Σ” αυτό το σημείο νιώθω ότι είναι απαραίτητο να κάνω μία παρεμβολή, αλλιώς το «κάδρο» αυτής της αφήγησης δεν θα ήταν ολοκληρωμένο. Θα είχε μείνει με ένα μεγάλο κενό: Δίπλα (ή απέναντι) στον Γιώργο ήταν ο Αντώνης, ο γείτονας μου. Μια ευγενική ψυχή που έφυγε από κοντά μας πριν από επτά χρόνια, συγκάτοικος τώρα των αγγέλων. Μαζί, συντονισμένα «ύφαιναν» τις βέργες του σιδήρου για να τις κάνουν εργαλεία.}
Την τεχνική αριστεία στη σιδηρουργική συμπλήρωνε και ένας επιχειρηματικός νους που έκανε το Γιώργο γνωστό σε πολλά μέρη της Ελλάδος για την ποιότητα και ανθεκτικότητα των προϊόντων του.
Στο χωριό έμεινε, δούλεψε και πρόκοψε για να δημιουργήσει και να στηρίξει μία εξαίρετη οικογένεια. ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕ. Ένα φωτεινό παράδειγμα έμπνευσης και ελπίδας για το ότι και στο χωριό ΜΠΟΡΟΥΜΕ.
Πέρα από τις προσωπικές του επιτυχίες υπήρξε και ένας άξιος δημόσιος λειτουργός. Επί πολλά χρόνια πρόεδρος του χωριού, εργάστηκε άκοπα και με πείσμα για το καλό του.
Θέλω να εκφράσω στην οικογένειά του τη βαθύτατη λύπη μου και ολόψυχη συμμετοχή στο πένθος της. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αγιασοφιάς που θα σε σκεπάζει αγαπημένε μου φίλε Γιώργο.
(Σημ. Αντί σχολείου, παρέθεσα εδώ τα λίγα λόγια με τα οποία αναφέρθηκα στην διαχρονική εικόνα της γνωριμίας μου με τον αποθανόντα συντοπίτη μας, μετά από επιμνημόσυνη ακολουθία.)
Αποκλείεται κανένας Αγιασοφιτης να σε ξεχάσει μάστορα.
Πως μπωρεις να ξεχάσεις τον ήχο απο το Σφυρή να κτυπά τα κόκκινα σήδερα βγαλμένα απο το Καμίνη επάνω στο αμόνι για να τους δόση το σχήμα που ο ίδιος σχεδίαζε και έπειτα Να τα βουτά στο νερό για να κρυώσουν,την λάμψη της ειλεκροκολισης για να ενώνει τα κομμάτια και μετά τον ήχο και τις σπινθυρες του
Τροχού να άκονα τα διάφορα εργαλεία .
Εγώ δεν πρόκειται να ξεχάσω τα λερωμένα χέρια σου και το μουτζούρομενο αλλά
Πάντα γελαστό πρόσωπο σου με το ωραίο σου χιούμορ και τα καλά σου λόγια.
Εκ μέρους της οικογένειας μου θερμά συληπητηρια στους οικείους και συγγενείς .
Αιώνια σου η μνήμη.
Γνωρίζεις ότι από μικρή απέφευγα να εκφράζω τα συναισθήματά μου, όπως συνέβαινε και σε σένα πατερούλη, ειδικά όταν οι περιστάσεις ήταν τέτοιες που αυτά πλημμύριζαν την καρδιά μας. Γι” αυτό και τις περισσότερες φορές τα πιο σημαντικά πράγματα τα λέγαμε με τα μάτια. Έτσι και τώρα θα κοιτάζω ψηλά στον ουρανό και τα μάτια μου θα σου μιλούν, εκφράζοντάς σου όλα όσα αισθάνομαι για σένα.
Σε ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για εμάς, αλλά ακόμα πιο πολύ για όλα όσα μας έμαθες. Τα έχω κρατήσει ένα προς ένα και προσπαθώ κάθε στιγμή να τα διδάξω στο Γιωργάκη μας.
Ξέρεις περισσότερο από τον καθένα ότι η καρδιά μου συνεχίζει να χτυπά τρελά για σένα. Μου λείπεις τόσο πολύ που δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψουν.
Εύχομαι η απόλυτη ευτυχία να βρίσκεται εκεί ψηλά γιατί πραγματικά την αξίζεις.
Από τις 4 Ιουνίου η Οικογένεια, η Πατρότητα, η Συζυγική Ζωή, η Κηδεμονία, η Αγάπη χωρίς αντάλλαγμα, η Αξιοπρέπεια, η Δύναμη, η Γενναιοδωρία, η Κορμοστασιά, η Λεβεντιά, Εργατικότητα, η Συνέπεια, η Λατρεία για τον Τόπο μας, η Πνευματικότητα, η Καθαριότητα, η Τάξη, η Ηθική, η Αρμονία των κινήσεων, η Καλλιέργεια, η Εμπειρία, η Γνώση, η Άποψη, η Μοναδικότητα, είναι πιο Φτωχές.
Εμας, τους Γαμπρούς του, μας είχε σαν παιδιά του. Δεν νιώσαμε πότε, ούτε για μία στιγμή, ότι μας ξεχώριζε από τις Κόρες του.
Στις 4 Ιουνίου έφυγε ο δεύτερος Πατέρας μου. Αντίο Πολυαγαπημένε μου Πατερούλη και Καλή Αντάμωση!
Μάθαμε γιά τόν χαμό τού ΚΥΡΙΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ καί λυπηθήκαμε πολύ. Ευχόμαστε στήν οικογένεια θερμά συλληπητήρια καί νά τόν θυμούνται γιά πάντα.Ας είναι ελαφρύ τό χώμα πού θά τόν σκεπάσει.
Καλό σου ταξίδι Θείε Γιώργο.Φιλιά σε όλους εκεί πάνω και ιδιαίτερα στην μικρούλα μας την Αντιγόνη.
θειε εγω σε ελεγα παντα μπαρμαΓιωργη θα μου λυψουν τα αστεια και οι ιστοριες σου θα σε θυμαμαι παντα για τις ορμινιεςκαι για τις ιστοριες σου δεν θα σε ξεχασω ποτε
Την προηγούμενη Κυριακή προβλήθηκε στην Αθήνα το φιλμ ντοκυμαντέρ του Φίλιππου Κοτσιαυτή με τίτλο Αρκαδία Χαίρε. Οπως πληροφορήθηκα είναι μία σοβαρή σκηνοθετική δουλειά πάνω στην Αρκαδία δια μέσου των αιώνων . Στην Αρκαδία που οι Ρωμαίοι την θεωρούσαν τα επίγεια Ιλίσια πεδία και είχαν ως σκοπό της ζωής του να βρεθούν εκεί, ( Et in arkadia ego) . H ταινία δεν είναι απλά μία αφήγηση με εικόνες αλλά στοχασμός με εικόνες. Δίδει πληροφορίες για την ιδιαίτερη πατρώα μας γη σε όλο το φάσμα της ζωής και της εξέλιξης της . Το αποκορύφωμα όμως είναι ότι στο πλαίσιο της εργασίας και της επιβίωσης των ανθρώπων, δείχνει τον πρόσφατα απολεσθέντα Γιώργο Λαμπίρη ,τον μέχρι τον θάνατο του , εναπομείναντα σιδηρουργό μας . Τον δείχνει με το φυσερό του και με τα χρυσά και δημιουργικά του χέρια. Η σκηνή αυτή τιμά εκ των πραγμάτων το χωριό μας. Πρέπει λοιπόν όλοι να δούμε το φιλμ αυτό και ίσως να το προβάλλουμε.