Άργησε, αλλά τελικά … ήλθε.

Σε θαμπώνει με την ομορφιά της και σου «μιλά» μόνο με το καθάριο, ανυπόκριτο βλέμμα της, χωρίς πολλά λόγια και παιδεμούς.

Σε γεμίζει με αισιοδοξία, ελπίδα και ψυχική ανάταση.

Η Άνοιξη εδώ και κάτι μέρες, ήλθε στο χωριό μας και κανείς δεν μπορεί ν΄ αντισταθεί στις πρωτόγνωρες προκλήσεις της.

Τρέχουν να τη συναντήσουν, οι περιπατητές στα μονοπάτια της ρεματιάς και στις διαδρομές μέσα στο δάσος.

Οι ξωμάχοι στα περιβόλια, τ’  αμπέλια και τους ελαιώνες, μυρίζοντας άρωμα από κίτρινα σπάρτα και κατάλευκες μελιές.

Και οι τσοπάνηδες αγναντεύοντας από ψηλά την καταπράσινη τη γη, με όλα τα πολύχρωμα στολίδια της. Ανθισμένες κουτσουπιές, αγριοαχλαδιές, Μάη και αγριόβικο.

Κανείς δεν μπορεί να τιθασεύσει, αυτή την έξαρση ευχάριστων συναισθημάτων, που δημιουργεί στα εσώψυχά μας.

Η Άνοιξη, κι όλα όσα μας προκαλεί, είναι τελικά το ελιξίριο της ζωής μας