Μία απ΄ τις υποχρεώσεις των μαθητών του Σχολείου μας, που αποδείκνυε τη θαυμαστή Διοικητική οργάνωση και λειτουργία του (όπως και όλων των Σχολείων της εποχής), ήταν και το υποχρεωτικό μπάνιο, που γίνονταν στα τότε σύγχρονα (εξοπλισμένα με τις πρώτες ντουζιέρες) λουτρά του Σχολείου μας.

Τρία μόλις σπιτάκια, αποτελούσαν την πιο γραφική, ίσως και ομορφότερη συνοικία του χωριού μας. Τα Μπακουρέϊκα. Και τα τρία χτισμένα ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση, σχεδόν δίπλα το ένα στο άλλο και πολύ κοντά  στο τρεχούμενο νερό της ρεματιάς. Τα μικρά ξύλινα μπαλκόνια τους, με το συρμάτινο κάγκελο, ακουμπούσαν σχεδόν τις κλάρες απ’ τα πλατάνια και τις σφενδαμιές,

Οι παλιοί ΑγιαΣοφίτες, τον έφερναν για καιρό (ακόμα και τώρα) ως παράδειγμα: « μοιάζεις σαν το Σάββα » έτσι χαρακτηριστικά έλεγαν. Ορμώμενος από την περιοχή της Αργολίδος, όπου και η καταγωγή του, έφτανε στο χωριό μας,

Μαγευτικές ημέρες ζει τούτη την περίοδο, το όμορφο χωριό μας Ευτυχισμένοι (χωρίς να το ξέρουν) οι λιγοστοί μόνιμοι κάτοικοί του, απολαμβάνουν, εν πρώτοις, τον λαμπερό ήλιο πάνω στα ηλιοκαμένα και ζαρωμένα απ΄ το χρόνο πρόσωπά τους. Παντού κυριαρχεί, ένας οργασμός χρωμάτων και ευχάριστων συναισθημάτων.

Οι μέλισσες βούιζαν μονότονα απ΄το πρωί επάνω στα πεύκα. Tα κάθε λογής μικροπούλια, τιτίβιζαν χαρούμενα ψάχνοντας το ταίρι τους στα χαμόκλαδα, γύρω απ’ το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων. Και ο λαμπερός ήλιος που έδινε χαρούμενη διάθεση στα πρόσωπα των προσκυνητών, έκανε πιο ζωηρά τα ανοιξιάτικα χρώματα της πλάσης. Τις πράσινες πευκοβελόνες, το ροζ άνθος της μαμουκαλιάς, το κίτρινο του…

Έντονη συγκινησιακή ατμόσφαιρα επικράτησε στον ενοριακό μας ναό, το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, κατά την ψαλμωδία των εγκωμίων του Επιταφίου Θρήνου, αλλά και κατά την περιφορά, που έγινε υπό ελαφρά βροχόπτωση.

«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται, εν τω μέσω της νυχτός……». Ο μελωδικός αυτός ύμνος, αλλά και οι άλλοι εξαίσιοι ύμνοι της Εκκλησίας μας, που ακούστηκαν την Κυριακή το βράδυ στον ενοριακό μας ναό, έδωσαν το έναυσμα των Ιερών Ακολουθιών της εβδομάδας των Παθών,

Είναι αυτοφυείς και βρίσκονται στα πιο απόμακρα και απρόσιτα σημεία του χωριού, γι αυτό άλλωστε έχουν γλιτώσει την καταστροφική μανία των ανθρώπων. Τα παλιότερα χρόνια, ήταν πολύ ξακουστές και αγαπημένες, κυρίως στα παιδιά, γιατί με τον γλυκύ, ώριμο και ζουμερό καρπό τους, τα γκόρτσα, ανάστησαν ολόκληρες γενιές. Οι ξωμάχοι του χωριού, όπου κι όταν τις…

Ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία διακόσμησης της αίθουσας του Σχολείου μας, κατά τις αλησμόνητες εκείνες εορτές της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου 1821, ήταν και οι πίνακες που απεικονίζουν τους ήρωες της επανάστασης του 1821. Οι παραπάνω πίνακες, έχουν τη δική τους ιστορία και αυτή αναγράφεται στο οπίσθιο μέρος, ενός εκάστου εξ΄αυτών.

Ήταν γιος του Γιαννάκου και της Αγγελικής. Ο πατέρας του είχε το παρωνύμιο Κυριαζάκος, κι ήταν ανάπηρος, με  το ένα πόδι ξύλινο. Τη μάνα του τη σφάξανε οι αντάρτες. Μοναχοπαίδι και καλοαναθρεμμένος απ’ τους γονείς του. Κατείχε ανωτέρου επιπέδου μορφωτικό επίπεδο για την εποχή, το οποίο δυστυχώς δεν εκμεταλλεύτηκε για να ζήσει καλύτερα, όλα τα στάδια…