Είναι αυτοφυείς και βρίσκονται στα πιο απόμακρα και απρόσιτα σημεία του χωριού, γι αυτό άλλωστε έχουν γλιτώσει την καταστροφική μανία των ανθρώπων.

Τα παλιότερα χρόνια, ήταν πολύ ξακουστές και αγαπημένες, κυρίως στα παιδιά, γιατί με τον γλυκύ, ώριμο και ζουμερό καρπό τους, τα γκόρτσα, ανάστησαν ολόκληρες γενιές. Οι ξωμάχοι του χωριού, όπου κι όταν τις έβρισκαν, τις εμβολίαζαν σε αχλαδιές.

Σήμερα είναι το ξεχασμένο και παρεξηγημένο δένδρο, ευτυχώς όμως όχι απ΄ όλους.

Τρεις είναι οι κατηγορίες των έμβιων όντων, που ακόμα τις υπεραγαπούν.

Οι Μελισσούλες. Αφού αποτελεί ένας πρώτης τάξεως Ανοιξιάτικο μελισσοκομικό φυτό, πλούσιο σε γύρη και μέλι.

Τα ζώα. Αλεπούδες, κουνάβια, αγριογούρουνα και σκαντζόχοιροι, κάνουν κυριολεκτικά πάρτι όταν αντικρίζουν τον πεσμένο καρπό στο έδαφος. Ωριμάζει από τον Ιούλιο, αλλά τρώγεται καλύτερα τον Σεπτέμβριο.

Και οι άνθρωποι. Όχι όμως όλοι. Συνήθως οι παρεξηγημένοι. Αυτοί που παίρνουν τα βουνά, αναζητώντας τις γκορτσιές τώρα την άνοιξη, που είναι στα καλύτερά τους. Εκστασιαζόμενοι όχι μόνο με την ομορφιά τους, αλλά και με το παρθένο και ανέγγιχτο από τον άνθρωπο τοπίο, που αυτές φαντάζουν ανθισμένες.

https://youtu.be/2W2dSrBi3eU