Ανήμερα της εορτής της ΑγιαΣοφιάς, ένας απ΄τους πολλούς επισκέπτες του χωριού μας, ευρισκόμενος, μετά το σχόλασμα της εκκλησιάς στο καφενείο του χωριού για την καθιερωμένη ανάπαυλα, προκάλεσε εντυπώσεις με τη συμπεριφορά του.

Με έκδηλη νευρικότητα, με αίσθημα νοσταλγίας, ίσως και συγκίνησης και με μια μικρή ψηφιακή φωτογραφική στο χέρι, περιφέρονταν ανήσυχα στην όμορφη καταπράσινη αυλή, βλέποντας και φωτογραφίζοντας τη σκάλα του σπιτιού (καφενείου), τη λιθόκτιστη καμάρα, τα σκαλοπάτια του υπογείου, την πρόσοψη, τις πόρτες, τα παράθυρα κ.α. μικρολεπτομέρειες. Και πάλι και πάλι και πάλι ……..

Τον προσκαλέσαμε στο τραπέζι μας κι η περιέργειά μας, ανταμείφθηκε με τον καλύτερο τρόπο.

Ο ηλικιωμένος (μα καλοστεκούμενος) ευγενέστατος άνδρας, είχε περάσει μέρος των παιδικών του χρόνων (4 χρόνια) στο χωριό μας, μάλιστα στο τελευταίο έτος της παραμονής του, φοίτησε στην Α΄Τάξη του Δημοτικού Σχολείου. Ήταν ο γιος του Ιερέα Αθανάσιου ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ από τη Βλαχοκερασιά, ο οποίος από το έτος 1940 έως 1944, τα δύσκολα εκείνα χρόνια της Kατοχής, είχε διατελέσει Εφημέριος του χωριού μας και διέμενε μαζί με την οικογένειά του στον 1^ο όροφο του σπιτιού, που σήμερα ευρίσκεται το καφενείο του χωριού μας.

Αναπολώντας το όμορφο και δύσκολο συνάμα παρελθόν, μας αφηγήθηκε, με εμφανή συγκίνηση και τρόπο ρεαλιστικό, σημαντικά γεγονότα από τα δύσκολα χρόνια της περιόδου εκείνης που πέρασε στο χωριό: « …εδώ ήταν το χειμωνιάτικο του σπιτιού, ………εκεί ο γιούκος, …είχαν διανυκτερεύσει κι ένα βράδυ οι Γερμανοί στο χωριό, ……..εμείς κοιμηθήκαμε στη μια μεριά της σάλας στρωματσάδα, ………..απ΄ εδώ υπήρχε μια καταπακτή που οδηγούσε προς το υπόγειο το οποίο χρησίμευε και ως καταφύγιο, ….. είχαμε κρυφτεί στην Εκκλησιά και ο Γιάννης χτύπαγε την καμπάνα ως δεύτερη αντί για τελευταία… για να φανεί ότι αργεί ακόμα να σχολάσει…., κινδυνεύαμε αν βγαίναμε νωρίτερα έξω………»

Εντύπωση μας προκάλεσε η άριστη μνήμη του, αφού θυμόταν σημαντικά πρόσωπα εκείνης της εποχής. Τον Πρόεδρο του χωριού Νικόλαο Φαρμασώνη, τον Γραμματέα Δημήτριο Καραζάνο, τον σιδηρουργό Κων/νο Λαμπίρη (Μπέρκο έτσι τον αποκάλεσε), τον Ιωάννη Ρόλλα που ήταν ψάλτης στην Εκκλησιά, τον  δάσκαλο Παναγιώτη Παπαδόπουλο και πολλούς άλλους ακόμα.

Αναφερόμενος σε πρόσωπα και πράγματα, μας ταξίδεψε άθελά του και με τρόπο αριστοτεχνικό,  στη δύσκολη εκείνη εποχή.

Ευχαριστούμε τον Kαθηγητή Κοινωνικής Πολιτικής και Κοινωνικής Εργασίας του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου, κ. Πέτρο Α. Σταθόπουλο, που εκείνη την ημέρα, τίμησε το χωριό μας με την παρουσία του, αφιερώνοντας ταυτοχρόνως χρόνο για επαφή και εποικοδομητική κουβέντα με τους κατοίκους του χωριού. Πως αλλιώς άλλωστε θα μπορούσε να είναι, με τέτοιους πνευματώδεις, μορφωμένους, καλοσυνάτους και ευγενικούς ανθρώπους.