Εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, το πρωί της περασμένης Κυριακής, από Δολιανίτικα τουφέκια, που κρατούσαν ανθρώπινα «κοφτερά» μυαλά, καθότι το κυνήγι του αγριογούρουνου, είναι ομολογουμένως απ’ τα πιο δύσκολα.

Δεν θα σουλατσάρει πλέον στα χλοερά λιβάδια του χωριού, στους αμπελώνες και στα περιβόλια της ρεματιάς, προκαλώντας ανεπανόρθωτη ζημιά στα σταφύλια, τις μάπες και τα περιβολικά, όπως και καμιά εικοσαριά (κατ΄ εκτίμηση) ακόμα καλοθρεμμένοι συνάδελφοί του, που εξακολουθούν να ζουν «ζωή χαρισάμενη» γύρω απ΄ χωριό και έχουν γίνει «πονοκέφαλος» για τους κατοίκους.

Οι μόνοι που χαίρονται απ’ αυτή την κατάσταση, είναι οι κυνηγοί, αφού τα τελευταία χρόνια τα αγριογούρουνα έχουν εξαπλωθεί στο χωριό, χαρίζοντας ένα ακόμα πλούσιο είδος στην ποικιλότητα θηραμάτων,  πέραν των καθιερωμένων (λαγού, πέρδικας και μπεκάτσας).

Αντίθεση αποτελούν οι μόνιμοι κάτοικοι,  που δεν χαίρονται καθόλου, διότι πέραν από τις ζημιές, ορισμένοι φοβούνται να επιχειρήσουν κι έναν απολαυστικό περίπατο, αφού, πρωινές ή βραδινές ώρες, μπορεί εύκολα να τα συναντήσει κανείς στο διάβα του.

Όλοι έχουν όμως δικαίωμα στην όμορφη πλάση του Θεού, που στο χωριό μας, είναι ακόμα ομορφότερη και δεν είναι καθόλου τυχαίο που τα αγριογούρουνα τη διάλεξαν ως μόνιμη κατοικία.

Και με τα «ταίρια του» αγαπητοί γείτονες.