Ο τρύγος έγινε γρήγορα φέτος στο χωριό μας και με τις απολύτως συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς εκείνο το «πανηγύρι», που κράταγε βδομάδες ολόκληρες. 

Χωρίς τους κουβαλητές με τα μουλάρια, που φορτωμένα τις ξύλινες βούτες και κοφίνες, κουβαλούσαν σταφύλια στους πέτρινους λινούς.

Χωρίς τα αρωματικά βότανα για το πλύσιμο των βαγενιών και τους βαγενάδες που έτρεχαν από σπίτι σε σπίτι να «πορτιάσουν» τα βαγένια. Χωρίς τα ξύλινα αδράχτια και τις τσιπουριές.

Έλειπαν ακόμα τα καζάνια με τη μουσταλευριά και το πετιμέζι, κι εκείνο το σπάνιο μεθυστικό άρωμα που διαχέονταν στις γειτονιές. Αλλά και οι Βερβενιώτες και άλλοι μουστερήδες, που με τα ζώα τους έφταναν στο χωριό, ν’ αγοράσουν μούστο μέσα σε ασκιά.

……………………………………………………………………………………………

Όσοι είχαν νέα αμπέλια, με μεγάλο ύψος, έμειναν ικανοποιημένοι απ΄ την παραγωγή. Οι υπόλοιποι, πήραν λιγότερο μερτικό απ΄ ότι τ’ αγριογούρουνα και τ’ άλλα αγρίμια.

Οι τρυγητές μεσ΄ την τρελή χαρά. Μόνο στους γεροντότερους, εκεί στο βάθος του βλέμματος, διέκρινε κανείς μια μελαγχολία, κι ας ήταν η σοδειά ικανοποιητική.

Ποιος ξέρει άραγε γιατί…