Η μεταφορά του νερού από την πέτρινη Βρύση της ρεματιάς, με το ξύλινο βαρέλι στον ώμο, ήταν μια κοπιαστική εργασία, που, τα παλαιότερα χρόνια, επαναλαμβάνονταν αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας από κάθε γυναίκα του χωριού, συνήθως τη νοικοκυρά. Νερό για να πιει η οικογένεια, για ατομική καθαριότητα, για το πλύσιμο των ρούχων, για το πότισμα των ζώων, για το τυροκομείο και τόσες άλλες χρήσεις.

Ο κοπιαστικός, πλην ωφέλιμος, καθημερινός τούτος περίπατος, κατέληγε ως διασκέδαση, διότι αποτελούσε αφορμή για επικοινωνία με άλλες νοικοκυρές, για συνάντηση με αγαπημένα πρόσωπα και συντελούσε στην πληροφόρηση σημαντικών γεγονότων και στη διάδοση αυτών από στόμα σε στόμα σε όλο το χωριό.

Μια συνηθισμένη και νοσταλγική εικόνα, που χάθηκε στο πέρασμα του χρόνου.

Η παραπάνω εικόνα, ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη  στην ψυχή της «Τζίμενας», που αποφάσισε να επαναλάβει το εγχείρημα σε μεγάλη ηλικία, αν και η οικία της εκείνον τον καιρό, πριν από σαράντα και πλέον χρόνια (που τραβήχτηκε η φωτο), υδρεύονταν από τη δεξαμενή του χωριού και δεν είχε ανάγκη το νερό της Βρύσης.

Αυτή τη φορά όμως η μεταφορά έγινε, για ευνόητους λόγους, με μουλάρι και με συνοδό τη μικρή της εγγονή.

Η ερμηνεία αυτής της ενέργειας, πανεύκολη.

Ήθελε, κατηφορίζοντας προς τη ρεματιά, να θυμηθεί και να βιώσει ξανά μέσα της, το νεανικό της κάλος και τη δύναμη που της χάριζε, κάποτε, η νιότη.

Και ακόμα, σαν υποδειγματική γιαγιά, έψαχνε κι έβρισκε τους πιο πρόσφορους και αποτελεσματικούς τρόπους για να διδάξει και εν προκειμένω να μεταδώσει στα εγγονάκια της, τη δύσκολη και όμορφη καθημερινότητα των νεανικών της  χρόνων, ώστε κι εκείνα με τη σειρά τους, να γνωρίζουν, να θυμούνται, να συγκρίνουν, να εκτιμούν και τελικά να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις.

Και ως φαίνεται, δεν ενήργησε άσκοπα…!