Ο καταπράσινος ανθισμένος κισσός, έχει σφιχταγκαλιάσει τους τοίχους τους παλαιού ερειπωμένου σπιτιού, λες και καταβάλει ύστατες προσπάθειες για να τους συγκρατήσει, ώστε να μην καταρρεύσουν, εν αντιθέσει με την υπόλοιπη κατασκευή. Την κεραμοσκεπή, τα πατώματα, το φούρνο, τη λόντζα, που έχουν γίνει ερείπια και χώμα προ πολλού.

Δεκάδες  χρόνια τώρα, κισσός και σπίτι, στέκουν μαζί, μεσ΄την ερημιά, στα Κουλουρέϊκα, σε μια απ΄ τις πιο όμορφες συνοικίες του χωριού Καράτουλα, απολαμβάνοντας το γαλήνιο τοπίο της περιοχής.

Με τίποτα δεν θέλει να αποχωριστεί το ένα το άλλο. Εδώ και 180 περίπου χρόνια, μαζί με τους άλλους ενοίκους του σπιτιού, «είδαν και βίωσαν» λύπες και χαρές.

Από το 1841 στέκει εκεί, σύμφωνα με μια επιγραφή που είναι χαραγμένη στο κεφαλάρι της εισόδου, κάτω από ένα Σταυρό.

Το σπίτι τούτο στο Καράτουλα, είναι το τελευταίο εναπομείναν σημάδι του ομφάλιου λώρου, του συνεκτικού δηλαδή δεσμού, που συνέδεε τους ΑγιαΣοφίτες με το μητρικό χωριό Καράτουλα. Κάθε άλλο σημάδι έχει εκλείψει προ δεκάδων ετών, περίπου από τη δεκαετία 1950.

Τότε στα μέσα εκείνης της δεκαετίας, σταμάτησε και το προσκύνημα των ΑγιαΣοφιτών στον Αγιάννη στο Καράτουλα, που γίνονταν, παραμονή κι ανήμερα στις 29 Αυγούστου, προς τιμήν της εορτής της Αποτομής της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου, «πολιούχου» Αγίου της παλαιάς ιδιαίτερης πατρίδας τους, της γενέθλιας γης των γονέων και των προγόνων τους.

Ας μην ξεχνούμε ότι, η Αγία Σοφία, είναι δευτερογενής Καστρίτικος οικισμός, με οικιστές κατοίκους, κυρίως από το χωριό Καράτουλα Κυνουρίας, που εγκαταστάθηκαν στο νέο τους τόπο από το έτος 1850 και ύστερα.

Το παραπάνω σπίτι, είναι η τελευταία εναπομένουσα ιδιοκτησία ΑγιαΣοφιτών στο μητρικό χωριό Καράτουλα.

Σε αυτό το σπίτι είχε γεννηθεί το έτος 1877 ο Κώστας (Κώτσιος) και αργότερα ο Σπύρος Φαρμασώνης, αδέλφια, που μετοίκησαν  στην Αγία Σοφία. Ο Κώστας πώλησε το μερίδιό του στον Σπύρο και σήμερα την ιδιοκτησία νέμονται τα εγγόνια του, Γεώργιος και Σπυρίδων που διαμένουν στο Κιβέρι Αργολίδος.

Σε αυτή την περιοχή στα Κουλουρέϊκα, εκεί που άλλοτε επικρατούσε η ζωή, σήμερα βασιλεύει η ερημιά.

Τη σιωπή του πανέμορφου τοπίου που είναι χτισμένο το σπίτι, διαταράσσουν τούτη την περίοδο μόνο οι μέλισσες, που επισκέπτονται μανιωδώς τον ανθισμένο κισσό, συλλέγοντας γύρη και ρουφώντας μελωμένο νέκταρ.

Ταυτοχρόνως,  με το έντονο βουητό τους, «ταξιδεύουν» τον κάθε περιπατητή, σε κάποιο αλλιώτικο «βουητό»  από χρόνια περασμένα.

Βουητό από φωνές, γέλια, κλάματα, γέννες, παιδιά,  αρρώστιες και θανάτους …!