«Έγινα κληρικός εις το χωρίο της Αγίας Σοφίας Κυνουρίας, εξ αγάπης πολλής. Είμαι δημιούργημα της Αγίας Σοφίας. Δημιούργημα του αειμνήστου γέροντός μου πατρός, Ιερέα Γεωργίου Λαμπίρη και έτσι θα μείνω.

Οι παπαρούνες, χαίρονταν τη ζωή, έχοντας ανοίξει διάπλατα τα πέταλά τους, σε μια επιπλέον προσπάθεια για να συλλέξουν όσο το δυνατό περισσότερο ήλιο, αλλά και για να προσελκύσουν όσο το δυνατό περισσότερα έντομα στο εσωτερικό τους, στο στήμονα και τον ύπερο, φροντίζοντας για την αναπαραγωγή και διαιώνιση του είδους τους. Και τα καταφέρνουν καλά, χρόνια…

Μια φορά κι ένα καιρό, πριν από εκατό (100) και πλέον χρόνια, θα ΄ταν αρχές της δεκαετίας 1910, εγκαταστάθηκε στο χωριό μας οικογενειακώς, ο δάσκαλος Παναγιώτης ΣΩΤΗΡΑΚΟΣ, καταγόμενος από το Καστρί της Κυνουρίας. Νωρίτερα ο ίδιος, είχε υπηρετήσει ως δάσκαλος στο χωριό Τσερβάσι (σημερινή Περδικόβρυση). Τα χρόνια εκείνα το χωριό μας, δεν είχε μόνιμο Ιερέα.

Εδώ και αρκετές ημέρες, έχει ανθίσει η πιο πρώιμη Αμυγδαλιά του χωριού μας, αυτή που βρίσκεται στο παλιό Μερεντιτέϊκο σπίτι, σκορπίζοντας ευχάριστη διάθεση παντού, σε ζώα και ανθρώπους. Οι μέλισσες περιφέρονται και βουίζουν επάνω της σαν τρελές και οι λίγοι διαβάτες που περνούν από κοντά της, κρυφογελούν γεμάτοι αισιοδοξία.

Απ΄ το Καλοκαίρι, οι γεροντότεροι του χωριού, είχαν προβλέψει την επικρατούσα βαρυχειμωνιά. Οι βελανιδιές και η μεγάλη ποσότητα καρπών που είχαν θρέψει επάνω τους,  ήταν ένα απ΄ τα πολλά ενδεικτικά σημάδια που παρατήρησαν. Η μητέρα φύση, είχε κι αυτή προβλέψει ότι ο Χειμώνας θα ΄τανε βαρύς,

Οι ρεματιές και κυρίως η κεντρική ρεματιά του χωριού, ήταν η κύρια αιτία για την εγκατάσταση των πρώτων οικιστών στο χωριό μας, πριν από 150 περίπου χρόνια. Το ποτάμι που ρέει μέσα σε αυτή, προσέφερε και προσφέρει ζωή σε τούτον τον τόπο. Απαράμιλλη  ομορφιά, αλλά κυρίως νερό για την ύδρευση του χωριού, για την άρδευση…

Την αγάπη για τον τόπο τους και την πίστη στα ιδανικά τους, εκδήλωσαν στις 13 Ιανουαρίου το πρωί, οι ΑγιαΣοφίτες,  με την συμμετοχή τους στην εκδήλωση της κοπής της Βασιλόπιτας του Πολιτιστικού Συλλόγου, που πραγματοποιήθηκε εκείνη την ημέρα στο Δημ. Σχολείο του χωριού.

Κοντεύει σχεδόν μια βδομάδα από τότε που ήλθε ο καινούργιος χρόνος και η δραστηριότητα στον τόπο μας, είναι ενθουσιώδης.

ΗΘΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ Τα παλιότερα τα χρόνια και πριν η μετανάστευση οδηγήσει τον πληθυσμό του χωριού μας σε κατάρρευση, οι περισσότεροι ΑγιαΣοφίτες, ήταν κτηνοτρόφοι, αγρότες και οι πιο λιγότεροι γύφτοι (σιδηρουργοί) και βαρελάδες. Ο αγώνας της επιβίωσης, άρχιζε πολύ νωρίς. Πριν καλά φέξει, με το πρώτο φως της ημέρας,

Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Το φωτισμένο έλατο στην πλατεία του χωριού και τα πολύχρωμα λαμπιόνια που στολίζουν τα παράθυρα και τις αυλές μερικών μόνο σπιτιών, προμηνύουν τον ερχομό αυτής της χαρμόσυνης και νοσταλγικής εορτής. Ουδέν άλλο….!