Τι κρίμα, που μέσα από τούτες τις σελίδες, δεν μπορούμε να μεταδώσουμε όπως θα άξιζε στους  αναγνώστες, τις ομορφιές του φθινοπώρου, που έχει μπει για τα καλά στο όμορφο χωριό μας.

Σίγουρα θα αδικηθούν, αν δεν ακούσουν το τιτίβισμα του κοκκινολαίμη, το σούρουπο, την ώρα που κουρνιάζει μέσα στις κατακόκκινες κουμαριές.

Αν δε δουν το ομιχλώδες τοπίο, την ώρα που πνίγει μέσα του τις βουνοκορφές και όσο βραδιάζει να χαμηλώνει και να γίνεται ένα με τα αχνισμένα φουγάρα των σπιτιών.

Κι αν δε μυρίσουν το υγρό χώμα απ΄ το βρόχινο νερό και τα σαπισμένα φύλλα….

Ας κοπιάσουν όμως. Ας αρπάξουν την ευκαιρία ειδικά τούτη την περίοδο που πλησιάζει το μάζεμα της ελιάς και ας ζήσουν από κοντά τις χάρες της ομορφότερης (κατά πολλούς) εποχής του έτους.

Για την ώρα, ας μας ακολουθήσουν σε ένα μικρό απογευματινό περίπατο… Κάτι είναι κι αυτό!