Ξημέρωνε Κυριακή. Ο ήλιος που ΄χε ξαγναντήσει πίσω απ΄την κορυφογραμμή της Ζάβιτσας, λάμπρυνε το μικρό χωριό, λευκαίνοντας τ΄ ασβεστωμένα σπίτια κι ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο την χαρούμενη διάθεση των κατοίκων, που είχε προκαλέσει ο χορτάτος ύπνος, ανάμεσα στο νυχτερινό αγέρι της ρεματιάς.

Δέκα (10) ΑγιαΣοφίτες, οι πιο νοσταλγοί του όμορφου παρελθόντος, βρέθηκαν στο εκκλησάκι της Ντουμινάς, που γιόρταζε ανήμερα της εορτής του Αγίου Πνεύματος.

Εκεί που ονειρεύονται να βρεθούν πολλοί, τολμούν να πραγματοποιήσουν το όνειρο λίγοι και τελικά το καταφέρνουν ακόμα λιγότεροι, εκεί, που σαν βρεθείς, η ψυχή υπερίπταται του σώματος, τα μάτια βουρκώνουν από τα έντονα κι απερίγραπτα συγκινησιακά βιώματα, κι ο καθάριος ορεινός αέρας δροσίζει το ταλαιπωρημένο ψυχοσωματικά κορμί. Εκεί, που οι μεθυστικές μυρωδιές και τα έντονα χρώματα…

Με την πλακόστρωση της εισόδου του Δημ. Σχολείου μας και την καλλιέργεια των κήπων (φύτεμα τριανταφυλλιών, κλάδεμα δένδρων, αποψίλωση χορταριών κ.α.), συνεχίστηκε από το Σύλλογό μας ο εξωραϊσμός των χώρων του Σχολείου, το οποίο αποτελεί την έδρα του Πολιτιστικού μας Συλλόγου.

Μία απ΄ τις υποχρεώσεις των μαθητών του Σχολείου μας, που αποδείκνυε τη θαυμαστή Διοικητική οργάνωση και λειτουργία του (όπως και όλων των Σχολείων της εποχής), ήταν και το υποχρεωτικό μπάνιο, που γίνονταν στα τότε σύγχρονα (εξοπλισμένα με τις πρώτες ντουζιέρες) λουτρά του Σχολείου μας.

Τρία μόλις σπιτάκια, αποτελούσαν την πιο γραφική, ίσως και ομορφότερη συνοικία του χωριού μας. Τα Μπακουρέϊκα. Και τα τρία χτισμένα ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση, σχεδόν δίπλα το ένα στο άλλο και πολύ κοντά  στο τρεχούμενο νερό της ρεματιάς. Τα μικρά ξύλινα μπαλκόνια τους, με το συρμάτινο κάγκελο, ακουμπούσαν σχεδόν τις κλάρες απ’ τα πλατάνια και τις σφενδαμιές,

Οι παλιοί ΑγιαΣοφίτες, τον έφερναν για καιρό (ακόμα και τώρα) ως παράδειγμα: « μοιάζεις σαν το Σάββα » έτσι χαρακτηριστικά έλεγαν. Ορμώμενος από την περιοχή της Αργολίδος, όπου και η καταγωγή του, έφτανε στο χωριό μας,

Μαγευτικές ημέρες ζει τούτη την περίοδο, το όμορφο χωριό μας Ευτυχισμένοι (χωρίς να το ξέρουν) οι λιγοστοί μόνιμοι κάτοικοί του, απολαμβάνουν, εν πρώτοις, τον λαμπερό ήλιο πάνω στα ηλιοκαμένα και ζαρωμένα απ΄ το χρόνο πρόσωπά τους. Παντού κυριαρχεί, ένας οργασμός χρωμάτων και ευχάριστων συναισθημάτων.

Οι μέλισσες βούιζαν μονότονα απ΄το πρωί επάνω στα πεύκα. Tα κάθε λογής μικροπούλια, τιτίβιζαν χαρούμενα ψάχνοντας το ταίρι τους στα χαμόκλαδα, γύρω απ’ το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων. Και ο λαμπερός ήλιος που έδινε χαρούμενη διάθεση στα πρόσωπα των προσκυνητών, έκανε πιο ζωηρά τα ανοιξιάτικα χρώματα της πλάσης. Τις πράσινες πευκοβελόνες, το ροζ άνθος της μαμουκαλιάς, το κίτρινο του…

Έντονη συγκινησιακή ατμόσφαιρα επικράτησε στον ενοριακό μας ναό, το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, κατά την ψαλμωδία των εγκωμίων του Επιταφίου Θρήνου, αλλά και κατά την περιφορά, που έγινε υπό ελαφρά βροχόπτωση.