Κάτω απ΄ το γλυκό φθινοπωρινό ήλιο και μέσα σ΄ ένα ανάλογο φθινοπωρινό σκηνικό, εορτάστηκε φέτος, η εορτή των Αγίων Αναργύρων στο ομώνυμο ξωκλήσι του χωριού μας (Αγία Σοφία) στην οποία συμμετείχαν αρκετοί προσκυνητές. Ντόπιοι κι απόδημοι ΑγιαΣοφίτες, κι άλλοι από τη γύρω περιοχή. Κυρίως οι πιο παραδοσιακοί και οι πιο φυσιολάτρες, αυτοί δηλαδή που εδώ…

Προς τιμή της μνήμης των ηρώων του χωριού μας, που πολέμησαν στο Αλβανικό Μέτωπο, κατά την περίοδο 1940-41, παραθέτουμε σήμερα μερικά συγκλονιστικά αποσπάσματα από το Βιβλίο: «Από τη ζωή μου στον Πόλεμο, Αλβανία 1940-41» του αείμνηστου ΑγιαΣοφίτη, Επιθεωρητή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, Βασιλείου Γ. Καραζάνου,

Ο Βασίλης ΚΑΡΑΖΑΝΟΣ γεννήθηκε το έτος 1908 στην Αγία Σοφία. Το όνομα ΚΑΡΑΖΑΝΟΣ, είναι ένα από τα εννέα ονόματα των πρώτων οικιστών του χωριού. Ο πατέρας του, Γιώργος του Αντωνίου Καραζάνου και η μητέρα του Μαρία, το γένος Μιχάλη Γρηγορίου από την Μεσσοράχη Καστρίου.

Tα πρωτοβρόχια, μαζί το γκρίζο ουρανό, κι η νύχτα που όλο και μεγαλώνει, έφεραν πάλι στην ψυχή, εκείνο το απροσδιόριστο και αναίτιο συναίσθημα θλίψης και μελαγχολίας, που διακατέχει τους πολλούς. Η φύση όμως, είναι αυτή που θεραπεύει την κατάσταση, προπάντων της μονάξιας.

Μετά από πρόταση του Προέδρου της Κοινότητας, τσιμεντοστρώθηκε προσφάτως από την Υπηρεσία τεχνικών έργων του Δήμου Βόρειας Κυνουρίας, τμήμα 150 περίπου μέτρων της περιφερειακής οδού του χωριού μας, η οποία οδηγεί προς τους Αγίους Αναργύρους κ. α. τοποθεσίες.

Ως πρώτοι οικιστές στο χωριό μας (Αγία Σοφία), φέρονται, σύμφωνα με τα «Κυνουριακά» (Αθήνα 1930) του Καλλίστρατου Καλλούτση, ένας Λαμπίρης, ένας Φαρμασώνης και ένας Σιαβελής, οι οποίοι άρχισαν σταδιακά να εγκαθίστανται στο νέο οικισμό τους από το έτος 1850 από το χωριό Καράτουλα Κυνουρίας.

Σημαντικό κομμάτι της ζωής μας, όπως και των γονιών μας, ήταν οι συχνές επισκέψεις στην πρωτεύουσα του Νομού, την Τρίπολη, από τις οποίες, κάθε φορά, αποκομίζαμε σημαντικές εντυπώσεις.

Η λιτότητα που χαρακτήριζε το μαγειρειό και τα κουζινικά σκεύη των σπιτιών, των κοντινών μας προγόνων, μητέρων και γιαγιάδων μας, ήταν λίγο πολύ γνωστή σε όλους, ειδικά σε αυτούς που μετρούν λίγες δεκάδες χρόνια στην ηλικία.

Η πίστη στη θαυματουργό δύναμη της Αγίας Σοφίας, μετά των τριών θυγατέρων αυτής, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης, υπερνίκησε και κατέστειλε το φόβο της μετάδοσης της μολυσματικής ασθένειας, μεταξύ των πιστών. Τούτο ερμηνεύει το γεγονός της μεγάλης σύναξης αυτών στον προαύλιο χώρο του ενοριακού μας ναού, κυρίως, την παραμονή της εορτής.

Έχουν περάσει δεκάδες χρόνια από τότε, κι όμως δε θα ξεχάσουμε ποτέ, την εικόνα του συνοφρυωμένου προσώπου του γεροΠέτρου Αντωνάκου, ως και εκείνους τους βαρύγκωμους αναστεναγμούς που έβγαζε  απ’ τα σωθικά του, κάθε, μα κάθε φορά, που εμείς οι μικρότεροι, τον ρωτούσαμε επιμόνως και με περιέργεια, για τη μεγαλύτερη πολεμική περιπέτεια της ζωής του…!