Η μεταφορά του νερού από την πέτρινη Βρύση της ρεματιάς, με το ξύλινο βαρέλι στον ώμο, ήταν μια κοπιαστική εργασία, που, τα παλαιότερα χρόνια, επαναλαμβάνονταν αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας από κάθε γυναίκα του χωριού, συνήθως τη νοικοκυρά. Νερό για να πιει η οικογένεια, για ατομική καθαριότητα, για το πλύσιμο των ρούχων, για…

Καλοκαίρι στο χωριό είναι ……., να σε ξυπνά νωρίς το πρωί, το θρόισμα των φύλλων της κληματαριάς, που διαχέεται στο δωμάτιο, μέσα απ΄ το ανοιχτό παράθυρο και το δροσερό τ’  αγέρι να χαϊδεύει το γυμνό κορμί.

Νοσταλγικές  εικόνες  απ΄ το κοντινό παρελθόν, ανέσυραν στη μνήμη τους οι μεγαλύτεροι σε ηλικία επισκέπτες, αντικρίζοντας τα εκθέματα της Έκθεσης προϊόντων βαρελοποιίας και παραδοσιακών εργαλείων βαρελοποιού, που πραγματοποιήθηκε στον προαύλιο χώρο του Δημ. Σχολείου, απογευματινές και βραδινές ώρες του Σαββάτου 27 Ιουλίου 2019.

Μέσα στο πλήθος των, πάσης φύσεως, τεχνιτών που διακρίθηκαν κατά καιρούς στο μικρό μας το χωριό, ήταν και οι χτίστες. Στον ενοριακό ναό του χωριού Βασσαράς Λακωνίας, σύμφωνα με σχετική πέτρινη πινακίδα, αναφέρεται ως χτίστης αυτού, ένας Φαρμασώνης. Επίσης Λαμπιραίοι (Δ. Λαμπίρης ή Δημητράκος, Ι.  Α. Λαμπίρης) και Σιαβελαίοι (Δ. Σιαβελής ή Μήτρικας ) κ.α.,…

Αποκαταστάθηκε προσφάτως, μετά από αίτημα του Πολιτιστικού μας  Συλλόγου προς το Δήμο Βόρειας Κυνουρίας, η φθορά που είχε προκληθεί, συνεπεία των χειμερινών βροχοπτώσεων, στο Ανατολικό άκρο του τοιχίου στήριξης του προαυλίου χώρου του Δημοτικού μας Σχολείου.

Το αυτοκίνητο σταμάτησε απέξω από ένα δίπατο σπίτι σε κάποιο μικρό χωριό της Αρκαδίας. Κατέβηκαν ένας κουστουμαρισμένος μεσήλικας με την σύζυγό του και κατευθύνθηκαν προς την βαριά ξύλινη ξώπορτα του ακατοίκητου σπιτιού. Ο άντρας έσπρωξε την ξώπορτα και μπήκαν στην χορταριασμένη αυλή.

Η πίστη στους Αγίους Αναργύρους, η ελπίδα στη θαυματουργό δύναμή τους, αλλά και η αγάπη για την παράδοση και το θαυμάσιο περιβάλλον του τόπου μας, ήταν τα κύρια κίνητρα, που προσέλκυσαν ντόπιους και ξένους προσκυνητές στο ξωκλήσι των Αγίων Αναργύρων, κατά τον Εσπερινό και τη Θεία Λειτουργία, που τελέστηκαν αντιστοίχως, παραμονή και ανήμερα της Εορτής.

Το θέμα της παραπάνω παλιάς φωτογραφίας και κυρίως το βαθύτερο νόημά του, ήταν πολύ γνώριμο και πολύ συνηθισμένο, κυρίως στην παλιά ΑγιαΣοφιά και εκφράζει δυνατά το αίσθημα της αγάπης και αλληλεγγύης, που κυριαρχούσε εκείνα τα χρόνια ανάμεσα στους κατοίκους του μικρού χωριού. Έξι (6) συγχωριανοί και μάλιστα μια γυναίκα ανάμεσά τους,

«Ντουμινά» το έλεγαν παλιά («Βαθειά» σήμερα), εκείνο το μικρό γραφικό χωριουδάκι που βρίσκεται πλησίον του χωριού μας, πέντε (5) περίπου χιλιόμετρα ανατολικά. Εκεί βρεθήκαμε την εορτή του Αγίου Πνεύματος, καθότι γιόρταζε το εκκλησάκι του χωριού και μαζί με αυτό, το χωριό ολόκληρο.

Τέτοιες μέρες, περί τα μέσα Ιουνίου, πριν από σαράντα (40) και πλέον χρόνια, η καρδιά της ΑγιαΣοφιάς, χτυπούσε στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού και στον περιβάλλοντα αυτού, χώρο. Οι  Γυμναστικές επιδείξεις που πραγματοποιούνταν τέτοιο καιρό, ταυτοχρόνως με την απονομή των Ενδεικτικών και των Απολυτηρίων, ήταν μέρος της τελετής για τη λήξη του Σχολικού έτους.