Αγία Σοφία Blog

Οι παλιοί ΑγιαΣοφίτες, τον έφερναν για καιρό (ακόμα και τώρα) ως παράδειγμα: « μοιάζεις σαν το Σάββα » έτσι χαρακτηριστικά έλεγαν. Ορμώμενος από την περιοχή της Αργολίδος, όπου και η καταγωγή του, έφτανε στο χωριό μας,

Ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία διακόσμησης της αίθουσας του Σχολείου μας, κατά τις αλησμόνητες εκείνες εορτές της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου 1821, ήταν και οι πίνακες που απεικονίζουν τους ήρωες της επανάστασης του 1821. Οι παραπάνω πίνακες, έχουν τη δική τους ιστορία και αυτή αναγράφεται στο οπίσθιο μέρος, ενός εκάστου εξ΄αυτών.

Ήταν γιος του Γιαννάκου και της Αγγελικής. Ο πατέρας του είχε το παρωνύμιο Κυριαζάκος, κι ήταν ανάπηρος, με  το ένα πόδι ξύλινο. Τη μάνα του τη σφάξανε οι αντάρτες. Μοναχοπαίδι και καλοαναθρεμμένος απ’ τους γονείς του. Κατείχε ανωτέρου επιπέδου μορφωτικό επίπεδο για την εποχή, το οποίο δυστυχώς δεν εκμεταλλεύτηκε για να ζήσει καλύτερα, όλα τα στάδια…

Το απόμακρο αγκομαχητό της μηχανής του τρένου, που λιγόστευε, όσο αυτό απομακρύνονταν στο σκοτάδι, τάραξε για λίγο τη σιγαλιά του μικρού χωριού. Μόνο για λίγο όμως. Ύστερα έδωσε πάλι τόπο στο φυσικό μουρμούρισμα της νύχτας. Το ήρεμο κελάρυσμα των νερών του ποταμιού και το ελαφρό φύσημα του αέρα, που έκανε τους ίσκιους των δένδρων να…

Έρημο παραμένει, χρόνια τώρα, το σπιτάκι στα Πέρα Σιαβελιάνικα, που έμενε ο γερο Βαγγέλης ο Χασάπης. Έρημο και σιωπηλό, αφού οι φωνές των παιδιών, έπαψαν ν΄ ακούγονται προ πολλού…..,

Μιαν απρόσμενη, πλην όμως ευχάριστη και νοσταλγική έκπληξη, μας περίμενε σε κάποιο φιλικό «καθιστικό» του χωριού μας (Aγία Σοφία), όταν σε πρόσφατη επίσκεψή μας σε αυτό, αντικρίσαμε ένα πελώριο ξύλινο και πολύπλοκο στην κατασκευή, εργαλείο, που τα παλαιότερα χρόνια, κοσμούσε ανεξαιρέτως, κάθε χωριατόσπιτο.

(αναδημοσίευση από Οκτ. 2014) 28η Οκτωβρίου 1940, ώρα 04.45. Μετά την απόρριψη του Ιταλικού τελεσιγράφου από τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος Ιωάννη Μεταξά, ο Διοικητής της 8ης Μεραρχίας Πεζικού στην Ήπειρο, Υποστράτηγος  Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, εξέδωσε την παρακάτω λακωνική διαταγή προς τις μονάδες της Μεραρχίας του.

Είναι φορές που η μνήμη των ανθρώπων δεν απαγκιστρώνεται εύκολα από τα παλιά. Ίσως επειδή γοητεύεται από κείνες τις αλησμόνητες εποχές, τότε που η κοινωνία ήταν πιο ζωντανή και πιο όμορφη. Ίσως όμως και επειδή σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχει ανάγκη από εκείνους τους ανθρώπους, που με την συμπεριφορά τους και τη δράση…

Ουράνια τόξα. Μυρωδιές αρώματα. Κρυστάλλινος αέρας να χαϊδεύει τα πρόσωπά μας. Ήχοι από βελάσματα, τζιτζίκια, βουητό τρεχούμενου νερού.

Όσο πλησίαζε ο «Αλωνάρης», τόσο περισσότερο πύκνωναν οι επισκέψεις μικρών και μεγάλων προς τα Χερώματα, προς εκείνη την τοποθεσία, που χτυπούσε πιο δυνατά η καρδιά του χωριού. Και ο λόγος; Εκεί ήταν ο χώρος όπου πραγματοποιείτο το αλώνισμα, με την αλωνιστική μηχανή.