Αγία Σοφία Blog

Καλοκαίρι στις αυλές, στα σπίτια μας, στις γειτονιές. Ήλιος, φως, φύση καταπράσινη, φωνές παιδιών, επισκέπτες, απόλυτη αίσθηση ελευθερίας και ξενοιασιάς. Πρωινό ξύπνημα, με συντροφιά το δροσερό αγέρι να χαϊδεύει το γυμνό κορμί. Περίπατοι στη ρεματιά, τα δάση και τις βαθύσκιωτες λαγκαδιές, κι αμέτρητα νυχτέρια στις αυλές,

Σημαντικό μέρος της ιστορίας του χωριού μας, βρίσκεται κρυμμένο ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές της ρεματιάς, που σχηματίζουν τα πανύψηλα πλατάνια, οι λεύκες και οι βελανιδιές, που φύονται εκατοντάδες χρόνια τώρα, ανάμεσα σε αυτή και τα διπλανά, άλλοτε εύφορα, περιβόλια. Εκεί όπου υπάρχουν οι Βρύσες, η πηγής της Μάνας, τα ερείπια των νερόμυλων και τα, πολυσύχναστα σε…

Κάθε δρασκελιά, ανάμεσα και κάτω απ΄τις πανύψηλες Βελανιδιές, Πλατάνια και Αριές, σκόρπιζε στον αέρα μυρωδιές από θυμάρι, θρούμπι κι αγριορίγανη Ένας κότσυφας, που μας κρυφοκοίταζε μέσα απ΄τα κλαδιά ενός κέδρου, κελαηδούσε, χοροπηδώντας ρυθμικά. Σταμάτησε ξαφνικά τη λαλιά κι άλλαξε κλαδί, δίνοντας φωνή και σ΄ άλλα μικροπούλια

Μαγευτικές ημέρες ζει τούτη την περίοδο, το όμορφο χωριό μας Ευτυχισμένοι (χωρίς να το ξέρουν) οι λιγοστοί μόνιμοι κάτοικοί του, απολαμβάνουν, εν πρώτοις, τον λαμπερό ήλιο πάνω στα ηλιοκαμένα και ζαρωμένα απ΄ το χρόνο πρόσωπά τους. Παντού κυριαρχεί, ένας οργασμός χρωμάτων και ευχάριστων συναισθημάτων.

Είναι αυτοφυείς και βρίσκονται στα πιο απόμακρα και απρόσιτα σημεία του χωριού, γι αυτό άλλωστε έχουν γλιτώσει την καταστροφική μανία των ανθρώπων. Τα παλιότερα χρόνια, ήταν πολύ ξακουστές και αγαπημένες, κυρίως στα παιδιά, γιατί με τον γλυκύ, ώριμο και ζουμερό καρπό τους, τα γκόρτσα, ανάστησαν ολόκληρες γενιές. Οι ξωμάχοι του χωριού, όπου κι όταν τις…

Αρκετά είναι τα σπίτια του χωριού που έχουν ερημώσει, αφού πολλοί από τους ιδιοκτήτες τους μετοίκησαν – ξενιτεύτηκαν και άλλοι «έφυγαν» από τη ζωή, μη έχοντας κοντινούς κληρονόμους, ώστε να τα φροντίζουν και να έχουν την τύχη που τους αξίζει. Ωστόσο όμως, είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός, ότι η «ζωή», εξακολουθεί να κυλάει ήρεμα και όμορφα…

«Μήτε τόπο ποταμού, μήτε δίκιο ορφανού», λέει ο θυμόσοφος λαός. Με ιδιαίτερη ευχαρίστηση και χωρίς προβλήματα, βυζαίνει τούτο τον καιρό, η γενέθλια γη των προγόνων μας, τα πρώτα βρόχινα νερά του φθινοπώρου, που τα περίμενε ως «Μάνα εξ ουρανού» Ήλθε το Φθινόπωρο, κι όλα γίνονται πιο όμορφα στον τόπο μας.

Το καλοκαίρι είναι πλέον παρελθόν στον τόπο μας, το ίδιο και η κίνηση επισκεπτών, καθώς και τα πανηγύρια, με την κοσμοσυρροή, τα φαγοπότια και τα μεταμεσονύχτια γλέντια. Έφυγαν και λιγοστοί επισκέπτες και το χωριό έμεινε πάλι στη μονάξια του.

Τρύγος, κάτω απ΄ το γλυκό φθινοπωρινό ήλιο. Σκύψιμο και ψάξιμο καλά στα κούτσουρα, να μη μείνει κανένα σταφύλι. Τα κοφίνια γεμίζουν το ένα πίσω απ΄ το άλλο. Και οι τρυγητές χαρούμενοι, απ΄ την πλούσια σοδειά της γης της ευλογημένης.

Εικόνες απ΄ την ιστορία της παλιάς ΑγιαΣοφιάς, εκτυλίσσονταν μπροστά μας, κατά τη διάνοιξη ενός ακόμα μονοπατιού για πεζοπορία, που έγινε με σκοπό την ανάδειξη της φυσικής ομορφιάς, αλλά και τη διατήρηση της ιστορίας του τόπου μας. Τον πηγαιμό προς την πηγή της «Μάνας»,