Ένα περιβάλλον με έντονη κατανυκτική ατμόσφαιρα, αλλά και φυσική δροσιά, ως αντιστάθμισμα στο λιοπύρι του καλοκαιριού, βίωσαν οι προσκυνητές κατά την επίσκεψή τους στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας στο Παρθένι, που βρίσκεται χτισμένο στα ριζά ενός λόφου, σε ένα, κατάφυτο από πεύκα, πανέμορφο περιβάλλον,

Το πετρώδες και σκληροτράχηλο έδαφος του χωριού μας, που δάμασαν με τον ιδρώτα τους οι κοντινοί μας πρόγονοι, παλεύοντας με πέτρες και πουρναρόριζες, ίσως τελικά δεν είναι και τόσο άγονο, όσο αρχικά φαινόταν. Χτίζοντας ξεροτοιχιές σε κατηφορικά εδάφη για να κατασκευάσουν πεζούλια, ξημερώνοντας τις λιγοστές αγριελιές στα χαμηλά της λαγκαδιάς και φυτεύοντας αμπέλια στα ψηλώματα,

Πανηγύρι Αγίων Αναργύρων. Μια θρησκευτική και ιστορική παράδοση, που κρατάει για περίπου εκατό χρόνια στον τόπο μας (από το έτος 1921), ριζωμένη για καλά στο μυαλό και την ψυχή των ΑγιαΣοφιτών, μικρών και μεγάλων. Συμβάλουν σε αυτό, πρωτίστως το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και ύστερα ο Πολιτιστικός Σύλλογος.

Η πίστη στους Αγίους Αναργύρους, η ελπίδα στη θαυματουργό δύναμή τους, αλλά και η αγάπη για την παράδοση και το θαυμάσιο περιβάλλον του τόπου μας, ήταν τα κύρια κίνητρα, που προσέλκυσαν ντόπιους και ξένους προσκυνητές στο ξωκλήσι των Αγίων Αναργύρων, κατά τον Εσπερινό και τη Θεία Λειτουργία, που τελέστηκαν λόγω της ομώνυμης εορτής.

Σημαντικό μέρος της ιστορίας του χωριού μας, βρίσκεται κρυμμένο ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές της ρεματιάς, που σχηματίζουν τα πανύψηλα πλατάνια, οι λεύκες και οι βελανιδιές, που φύονται εκατοντάδες χρόνια τώρα, ανάμεσα σε αυτή και τα διπλανά, άλλοτε εύφορα, περιβόλια. Εκεί όπου υπάρχουν οι Βρύσες, η πηγής της Μάνας, τα ερείπια των νερόμυλων και τα, πολυσύχναστα σε…

Απεβίωσε την 18 Ιουνίου στην Αθήνα όπου και διέμενε, η Ευφροσύνη Χα Βασιλείου Καραζάνου (Επιθεωρητή), μητέρα του Γιώργου Καραζάνου (Δικηγόρου). Η νεκρώσιμη ακολουθία τελέστηκε την 19 Ιουνίου και ώρα 11.30 στον ενοριακό ναό του χωριού μας.

Η μία και μοναδική Βυσσινιά του χωριού μας, βρισκόταν στο Βόρειο μέρος του λαχανόκηπου του Σχολείου, κοντά στα Κουμανέϊκα σπίτια. Την είχαν φυτέψει κάπου στη δεκαετία 1950, δάσκαλοι και μαθητές, ως αντικείμενο διδασκαλίας για το μάθημα της Φυσικής Ιστορίας, που πάντα γίνονταν στην ύπαιθρο. Κι όμως ολόκληρο το χωριό, περίμενε με αδημονία τα «Βύσσινα».

Κάθε δρασκελιά, ανάμεσα και κάτω απ΄τις πανύψηλες Βελανιδιές, Πλατάνια και Αριές, σκόρπιζε στον αέρα μυρωδιές από θυμάρι, θρούμπι κι αγριορίγανη Ένας κότσυφας, που μας κρυφοκοίταζε μέσα απ΄τα κλαδιά ενός κέδρου, κελαηδούσε, χοροπηδώντας ρυθμικά. Σταμάτησε ξαφνικά τη λαλιά κι άλλαξε κλαδί, δίνοντας φωνή και σ΄ άλλα μικροπούλια

Ξημέρωνε Κυριακή. Ο ήλιος που ΄χε ξαγναντήσει πίσω απ΄την κορυφογραμμή της Ζάβιτσας, λάμπρυνε το μικρό χωριό, λευκαίνοντας τ΄ ασβεστωμένα σπίτια κι ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο την χαρούμενη διάθεση των κατοίκων, που είχε προκαλέσει ο χορτάτος ύπνος, ανάμεσα στο νυχτερινό αγέρι της ρεματιάς.

Δέκα (10) ΑγιαΣοφίτες, οι πιο νοσταλγοί του όμορφου παρελθόντος, βρέθηκαν στο εκκλησάκι της Ντουμινάς, που γιόρταζε ανήμερα της εορτής του Αγίου Πνεύματος.